مؤمنين را در قلب همديگر قرار مى‌دهد، بنابراين ارتباطى به اين دنيا ندارد.

ج- منظور از اين آيه شريفه فقط و فقط حضرت على عليه السلام است و هيچ مؤمن ديگرى را شامل نمى‌شود و صيغه‌ها و ضميرهاى جمع مشكلى ايجاد نمى‌كند؛ چون جمع گاهى براى احترام مى‌آيد. [1]

ولى انصاف آن است كه تمام اين تفسيرها قابل جمع است و آيه شريفه تمام مؤمنان صالح العمل را در بر مى‌گيرد، هر چند فرد أكمل و مصداق أتمّ آن، حضرت علىّ بن أبي طالب عليهما السلام است. همان‌گونه كه نور شمع، چراغ، لامپ، پروژكتور و خورشيد همه نور است؛ ولى بى‌شك نور خورشيد مصداق كامل و أتمّ نور است.

پيام آيه شريفه‌

شيعه چراغى پرفروغ‌

همان‌گونه كه بارها گفته‌ايم شيعيانِ مولا على عليه السلام هر چند در شناخت فضايل و كمالات آن حضرت و اهل البيتِ پاكش بايد سعى و تلاش وافر داشته باشند، ولى بدون شك نبايد به اين مقدار قناعت كنند، بلكه بايد پس از شناخت اين فضايل در پرتو آن حركت كرده و راه نجات و فلاح و رستگارى را بيابند و به ديگران نيز نشان دهند. شيعيان على بايد هم در بُعد ايمان و هم در بُعد عمل صالح، همچون چراغى پرفروغ در جامعه خود نور افشانى كنند. تا ديگران در سايه نور ايمان آن‌ها هدايت شوند و اين امر باعث نفوذ محبّت آن‌ها در قلب ديگران شود و در نتيجه موجب زينت و خرسندى ائمّه بزرگوار شوند، نه اين كه خداى ناكرده به گونه‌اى عمل كنند كه باعث سرافكندگى و شرمسارى رهبران آسمانى و الهى خويش گردند! [2]

[1] سه احتمال مذكور و احتمالات ديگر در مجمع البيان، جلد 3، صفحه 3 و 532 آمده است.

[2] همان‌گونه كه در روايات متعدّدى اين مطلب آمده است؛ از جمله امام صادق عليه السلام در حديثى فرمودند: «كُونُوا لَنا زَيْناً وَ لا تَكُونُوا عَلَيْنا شَيْناً» (بحار الأنوار، جلد 68، صفحه 286). شبيه اين روايت از امام رضا عليه السلام (بحار الأنوار، جلد 75، صفحه 348) و از امام حسن عسكرى عليه السلام (بحار الأنوار، جلد 75، صفحه 372) نيز نقل شده است.