يعنى آيه 87 سوره مريم، اشاره داشته باشد؛ در آن آيه مى‌خوانيم:

لا يَمْلِكُونَ الشَّفاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً

آنان هرگز مالك شفاعت نيستند؛ مگر كسى كه نزد خداوند رحمان، عهد و پيمانى دارد.

بنابراين مراد از عهد، شفاعت است؛ پيامبر به على مى‌گويد: از خدا طلب كن كه مقام شفاعت را نصيبت گرداند و علاقه و محبّت تو را در قلوب مؤمنان قرار دهد.

عشق و محبّتى كه از زمان ابراهيم خليل و با دعاى آن حضرت شروع شد و تا زمان پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم ادامه پيدا كرد. پس از آن هم تا قيامت ماندگار خواهد بود.

ب- علّامه شوكانى به نقل از طبرانى و او از ابن عبّاس چنين نقل مى‌كند:

نَزَلَتْ فى عَلِىِّ بْنِ ابي طالِبٍ «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ ...*» قالَ مَحَبَّةً فى قُلُوبِ الْمُؤْمِنينَ‌ [1]

آيه شريفه «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ ...*» در مورد حضرت على عليه السلام نازل شده است و منظور از «ودّ» محبّت و نفوذ در قلب مؤمنين است.

حاصل تمام بحث‌هاى گذشته اين كه آيه شريفه ارتباطى بين ايمان و عمل صالح با نفوذ در قلب‌ها مطرح مى‌كند و طبق روايات مصداق أكمل اين پيوند حضرت علىّ بن أبي طالب عليه السلام است.

تفسيرهاى ديگرى براى آيه مورد بحث‌

علاوه بر تفسيرى كه گذشت، چند تفسير ديگر هم براى آيه مذكور بيان شده است، از جمله:

الف- منظور از آيه شريفه قرار دادن محبّت فرد يا افراد خاصّى در دل تمام مؤمنان و مسلمانان نيست، بلكه منظور اين است كه ايمان و عمل صالح باعث مى‌شود كه همه مؤمنان همديگر را دوست داشته باشند و به تعبير ديگر محبّت همه مؤمنان، در دل تمام مؤمنان قرار داده مى‌شود.

ب- اين آيه شريفه به روز قيامت اشاره دارد. خداوند متعال در روز قيامت محبّت‌

[1] احقاق الحق، جلد 3، صفحه 86.