از اين آيات استفاده مى‌شود كه «اوّل المؤمنين» بودن امتياز بزرگى است. به گونه‌اى كه كفّاره تمام گناهان سابق مى‌شود، و دليل آن هم روشن است، زيرا همه كس شهامت ندارد اوّل المؤمنين شود؛ خطرها، ترس‌ها، ضررها و ديگر امور غالباً براى كسانى است كه در صفّ مقدّم مؤمنين قرار دارند، بدين جهت اوّل المؤمنين بودن پاداش مهمّى دارد.

حضرت على عليه السلام كه در بين مسلمانان اوّل المؤمنين است، نيز امتياز خاصّ و ويژه‌اى دارد. شجاعت و شهامت آن حضرت باعث شد وقتى دعوت پيامبر را شنيد و تشخيص داد كه اين دعوت، پيام خدا است، و به آيات قرآن مجيد گوش فراداد، درنگ نكرد و بى‌درنگ به عنوان اوّل المؤمنين ايمان آورد.

شيعيان آن حضرت نيز بايد به هنگام مفاسد و آلودگى‌ها صف‌شكن باشند و حتّى اگر همراه و ياورى ندارند به تنهايى به مبارزه با مفاسد و ناپاكى‌ها بپردازند و اوّلين آمرين به معروف و ناهين عن المنكر باشند. جوانان عزيزى كه در مجالس جشن و سرور شركت مى‌كنند، اگر مشاهده كردند كه مجلس آلوده به گناه است و اهل مجلس حاضر نيستند از گناه دست بردارند، نبايد همرنگ جماعت شوند، كه در اينجا همرنگ جماعت شدن رسوايى است، بلكه بايد مجلس گناه را ترك كنند و همه ملامت‌ها و مذمّت‌ها را به خاطر رضاى خداوند با جان و دل پذيرا باشند.

پيروان و شيعيان امير المؤمنين عليه السلام نبايد در طىّ مسير و راه على از تنهايى بترسند، چرا كه آن حضرت فرمود:

«لا تَسْتَوْحِشُوا فى طَريقِ الْهُدى لِقِلَّةِ اهْلِه‌ [1]؛ در راه حقّ از كمى همراهان وحشت نداشته باشيد.»

خلاصه اين كه «اوّل المؤمنين» هم شجاعت بيشتر، هم معرفت فزونتر، و هم قدرت شكستن قيد و بندهاى تقليد از نياكان را بايد داشته باشد و تمام اين‌ها در وجود حضرت على عليه السلام جمع بود.

ساحران فرعونى با ايمان به حضرت موسى‌ و قرار گرفتن در صف اوّل مؤمنينِ‌

[1] نهج البلاغه، خطبه 201.