البتّه روايات مذكور در مورد جزئيّات اختلاف دارند، كه به نمونهاى از آن
اشاره مىشود:
در برخى از روايات آمده است كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم على را بر
شتر مخصوص خودش، كه به «ناقه غضبى» معروف بود، سوار كرد و على در مسجد شجره كه در
نزديكى مدينه است و يكى از ميقاتهاى حجّ تمتّع و عمره محسوب مىشود، به أبو بكر
رسيد و فرمان پيامبر را براى أبو بكر بيان كرد. أبو بكر شديداً ناراحت شد و به
مدينه بازگشت و خدمت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم رسيد و عرض كرد:
«انْزَلَ فِىَّ شَىْءٌ؛ آيا در مذمّت من آيهاى از سوى خداوند نازل شده است؟»
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:
نه، ولى من از سوى خداوند دستور دارم كه اين كار را انجام دهم، اين كار يا
بايد توسّط خود من، يا شخصى كه جزء اهل بيت من است انجام شود (لا، الّا انّى
امِرْتُ انْ ابَلِّغُهُ انَا اوْ رَجُلٌ مِنْ اهْلِ بَيْتي [2]).
خلاصه اين كه، از اين روايات استفاده مىشود تغيير مأموريّت از سوى شخص پيامبر
نبوده، بلكه خداوند او را مأمور به اين كار كرده است. به هر حال، اين مأموريّت به
حضرت على عليه السلام سپرده شد و آن حضرت با انجام اين مأموريّت نگرانىهاى پيامبر
را در مورد انجام حج، كه پيشتر به آن اشاره شد، از بين برد و با پاكسازى كعبه از
آخرين بقاياى شرك و بتپرستى، مقدّمات سفر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم به
مكّه براى انجام حجّة الوداع آماده شد.