3- آلوسى، يكى از مفسّران معروف اهل سنّت، در تفسير روح المعانى از ابن عبّاس نقل مى‌كند كه گفته است:

«الْمُؤَذِّنُ عَلِىٌّ كَرَّمَ اللَّهُ وَجْهَهُ؛ مؤذّن حضرت على عليه السلام است.» [1]

4- شيخ سليمان قندوزى، نويسنده كتاب ينابيع المودة، نيز در كتابش نقل مى‌كند كه منظور از مؤذّن حضرت على عليه السلام است. [2]

5- مير محمّد صالح كشفى ترمذى نيز همين مطلب را در مناقب نقل كرده است. [3]

آيا مؤذّن بودن افتخارى محسوب مى‌شود؟

سؤال: بعضى از روشنفكران، كه در دام تعصّب گرفتار شده‌اند، مثل محمّد رشيد رضا نويسنده تفسير المنار، هنگامى كه به اين آيه شريفه و روايات پيرامون آن مى‌رسند مى‌گويند: «بر فرض كه بپذيريم منظور از مؤذّن حضرت على عليه السلام است؛ ولى اين، افتخارى محسوب نمى‌شود، زيرا يك نفر بايد پيام‌آور الهى باشد و تفاوتى نمى‌كند كه چه كسى باشد.»

پاسخ: جواب اين سخن بى‌اساس روشن است؛ زيرا اين مؤذّن مى‌خواهد به فرمان الهى مطلبى را اعلام كند، پس او پيام‌آور الهى است و وظيفه خطير و سنگين سخنگوى خداوند را دارد، بنابراين سخنگو بايد شخص مهمّى باشد، كه مطلب و پيام خدا را خوب بيان كند؛ آن هم پيامى كه در روز قيامت بيان مى‌شود. و با توجّه به محتواى پيام، كه شامل لعنت خداوند بر ظالمين است، خود پيام‌آور نبايد در دنيا آلوده به ظلم شده باشد وگرنه هيچ كس خودش را لعنت نمى‌كند. بنابراين، مقام مؤذّن در روز قيامت يك مقام معمولى و عادى نيست، كه هر كس بتواند عهده‌دار

[1] روح المعانى، جلد 8، صفحه 107 (به نقل از احقاق الحق، جلد 3، صفحه 393).

[2] ينابيع المودّة، صفحه 101 (به نقل از احقاق الحق، جلد 3، صفحه 393).

[3] مناقب مرتضوى، صفحه 60 (به نقل از احقاق الحق، جلد 3، صفحه 393).