عِنْدَ اللَّهِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْفائِزُونَ‌»- كسانى كه ايمان آورده‌اند و علاوه بر آن، جهت حفظ ايمان خويش و گسترش آن، سختى هجرت را بر خويشتن خريده‌اند و با مال و جان خويش در راه خداوند و اعتلاى نام و گسترش دين او جهاد نموده‌اند، درجاتشان در پيشگاه خداوند بالاتر است و چنين افرادى رستگار و پيروز هستند».

خداوند پس از اين كه در آيه اوّل اصل آن مقايسه را رد مى‌كند و آن را نوعى ظلم تلقّى مى‌نمايد، در اين آيه تصريح مى‌كند كه ايمان و هجرت و جهاد، مهم‌تر و باارزش‌تر مى‌باشد.

«يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَ رِضْوانٍ‌»- خداوند متعال پس از مردود دانستن مقايسه بين «ايمان» و «جهاد» و «هجرت» از يك سو، و «سقاية الحاج» و «عِمارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ‌» از سوى ديگر، و تصريح بر اين كه سه امر اوّل ارزشمندتر است، در دو آيه بعد به كسانى كه اهل ايمان و جهاد و هجرت هستند، بشارت‌هايى مى‌دهد. به اين بشارت‌ها توجّه كنيد:

1- خداوند به اين انسان‌ها بشارت رحمت خويش و قرب الى اللَّه را مى‌دهد.

2- دومين بشارت معنوى براى اين افراد خشنودى خداوند است، و چه نعمتى بالاتر از اين كه انسان بداند محبوبش از او خشنود و راضى است.

3- «وَ جَنَّاتٍ لَهُمْ فِيها نَعِيمٌ مُقِيمٌ خالِدِينَ فِيها أَبَداً»- پاداش سوم آن‌ها باغ‌هايى از بهشت است (توجّه داشته باشيد كه تعبير به باغ‌ها شده است، نه يك باغ) كه انواع نعمت‌هاى زائل نشدنى در آن وجود دارد. يكى از مشكلات و معايب نعمت‌هاى دنيا ناپايدارى آن است؛ امّا نعمت‌هاى جهان آخرت متزلزل و ناپايدار نيست.

«أَنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ*»- آيا اين جمله اشاره به نعمت ديگرى است كه خداوند براى اهل ايمان و جهاد و هجرت در نظر گرفته است؛ نعمتى كه علاوه بر قرب الى اللَّه و خشنودى خداوند و باغ‌هاى بهشت است؛ نعمتى كه نه به فكر انسان مى‌رسد و نه كسى قدرت توصيف و شرح آن را دارد، بدين جهت به صورت سربسته بيان شده است؟ يا اشاره به نعمت‌هاى سه‌گانه سابق دارد و تأكيد بر آن‌هاست؟ هيچ يك از دو احتمال فوق بعيد نيست.