توسّل ما با كار بت‌پرستان بسيار روشن است و كسى كه توسّل شيعه را تشبيه به كار بت‌پرستان مى‌كند، انصافاً كه انسان بى‌انصافى است!

گذشته از اين كه توسّل به چوب و سنگى كه هيچ نفع و ضررى ندارد، با توسّل به امام و پيامبر و قرآن، كه ارزشمند و در پيشگاه خداوند قرب فراوانى دارد، قابل مقايسه نيست. نتيجه اين كه توسّل منافاتى با توحيد ذات، توحيد صفات و توحيد در عبادت ندارد. پس اين كه وهّابى‌ها آن را منافات با توحيد مى‌دانند، منظورشان چيست؟ آن‌ها توسّل را با چه شاخه‌اى از توحيد ناسازگار مى‌بينند؟

پاسخ: ظاهراً منظور وهّابى‌ها از اين كه توسّل را شرك مى‌دانند، آن است كه توسّل منافات با توحيد افعالى دارد. زيرا كسى كه به پيامبر، يا امامى متوسّل مى‌شود و انجام كار يا حلّ مشكلى را از او طلب مى‌كند، براى غير خداوند تأثير قائل شده است، و مى‌دانيم كه تأثير تنها از آنِ خداوند است و اگر كسى معتقد شود غير از خداوند، تأثيرگذارى در عالم هستى مى‌باشد، چنين كسى مشرك محسوب مى‌شود.

و لكن در پاسخ به اين مطلب مى‌گوييم: شيعه، پيامبر و امام و قرآن مجيد، و خلاصه آنچه كه در توسّلاتش به آن متوسّل مى‌شود، را دستگاه تأثيرگذارى در جهان هستى در عرض خداوند نمى‌داند، بلكه آن‌ها را در طول دستگاه آفرينش و با اذن و اجازه پروردگار مؤثّر مى‌داند و اين مطلب هيچ منافاتى با توحيد افعالى ندارد. بله، اگر مى‌گفتيم پيامبر و امام- نعوذ باللَّه- مستقلًاّ تأثيرگذار هستند، اين شرك بود. ولى هيچ كس چنين چيزى نمى‌گويد. اگر مى‌گوييم پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نزد خداوند براى ما شفاعت مى‌كند تا خداوند كارى براى ما انجام دهد و مشكلى از مشكلات ما را حل كند، اين شرك نيست؛ بلكه عين توحيد است.

همان‌گونه كه اين مطلب در قرآن مجيد نيز منعكس شده است. لا بد آقايان وهّابى‌ها قرآن را قبول دارند! آيه شريفه 49 سوره آل عمران پاسخ دندان‌شكنى به ادّعاها و اتّهام‌هاى واهى آن‌ها است. به شرح و تفسير اجمالى اين آيه توجّه كنيد:

«أَنِّي قَدْ جِئْتُكُمْ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ‌»- حضرت عيساى مسيح عليه السلام به مردم‌