از شجاعت نيست و صفت ازليّت جداى از علم و قدرت و شجاعت نمى‌باشد؛ امّا در مورد انسان ممكن است گفته شود علم او در روح اوست و شجاعت و قدرتش در بازوانش و مهر و عطوفت او در قلبش مى‌باشد. ولى در مورد خداوند چنين نيست؛ بلكه تمام ذات او علم است و تمام ذاتش قدرت است و تمام ذاتش حيات و ....

3- توحيد افعال: هر فعل و حركت و پديده‌اى در جهان رخ دهد از سوى خداوند است و هيچ چيزى بدون اذن و اراده خداوند تأثيرگذار نيست؛ «لا مُؤَثِّرَ فِى الْوُجُودِ الَّا اللَّهُ»، اگر آتش هم مى‌سوزاند به فرمان خداست؛ بدين جهت، آتشى كه ابراهيم خليل در آن انداخته مى‌شود، آن حضرت را نمى‌سوزاند؛ چون چنين اجازه‌اى از ناحيه خداوند به او داده نشده بود. و اگر آب هم آتش را خاموش مى‌كند، آن هم با اذن و اراده خداوند تأثير مى‌گذارد. بنابراين، ما هر كارى كنيم به فرمان خداوند است؛ چرا كه خدا به ما اختيار داده، تا انتخاب كنيم؛ قدرت، عقل، انتخاب، اختيار ما، همه از ناحيه خداوند است و همه حركات ما به ذات پاك او برمى‌گردد. خلاصه اين كه مؤثّر مستقل خداوند است و بقيّه اسباب، هر اثرى داشته باشند به اراده الهى است.

4- توحيد عبادت: عبادت و پرستش فقط براى خداوند است و هيچ موجودى غير از خداوند سزاوار پرستش نمى‌باشد. اين كه بعضى از شيعيان به هنگام تشرّف به زيارت يكى از ائمّه اطهار عليهم السلام، بر آستان در حرم آن حضرت بوسه مى‌زنند، در حقيقت سجده شكر براى خداوند به جا مى‌آورند، كه چنين توفيقى نصيب آن‌ها كرده است؛ نه اين كه- نعوذ باللَّه- در برابر امام سجده كنند؛ چرا كه شيعه هيچ موجودى غير از خداوند را سزاوار پرستش نمى‌داند و بر هيچ آستانى جز آستان خداوند پيشانى نمى‌سايد. و ما براى جلوگيرى از اين توهّم و دستاويز- كه ممكن است بعضى از آن سوء استفاده كنند- به شيعيان سفارش مى‌كنيم كه در آن حال حتّى سجده شكر به جا نياورند! تا شائبه پرستش غير خداوند هم وجود نداشته باشد. به هر حال، پرستش ويژه خداوند يگانه است.