و خانواده‌اش مى‌باشد. وگرنه مطرح نشدن حور العين در بين نعمت‌هاى بهشتى، چه دليل موجّهى مى‌تواند داشته باشد؟

خلاصه اين كه، نعمت‌هاى دوازده‌گانه‌اى كه در ضمن آيات چهارده‌گانه سوره انسان آمده، مختصّ به «ابرار» و «نيكان» است. كه در رأس اين هرم، حضرت «على» و «فاطمه» و «حسن» و «حسين» عليهم السلام هستند.

بهانه‌جويى‌ها! و پاسخ آن‌

متأسّفانه در ذيل آيات مربوط به فضايل اهل البيت عليهم السلام و آيات ولايت و امامت، بهانه‌جويى‌هاى فراوانى مطرح مى‌شود كه در ساير آيات قرآن يا مسائل اسلامى، 100 1 آن هم ملاحظه نمى‌شود! البتّه فلسفه اين بهانه‌جويى‌ها مشخّص است؛ زيرا اگر بپذيرند مجموعه اين آيات در مورد حضرت على و ساير ائمّه عليهم السلام است، بايد قائل به امامت و خلافت بلافصل حضرت على عليه السلام و اولادش شوند، چون- همان طور كه بارها گفته‌ايم- اگر امامت انتصابى باشد، خداوند هرگز با وجود افضل و اعلم و اشجع و خلاصه، بهترين فرد مسلمان، به سراغ ديگران نمى‌رود، زيرا مقتضى حكمتش چنين است. و اگر انتخابى هم باشد مردم عاقل بايد بهترين فرد را انتخاب كنند، و با وجود بهترين، به سراغ ديگران نمى‌روند. و اين نتيجه، با پيشداورى‌ها و هواى نفس عدّه‌اى سازگار نيست؛ بدين جهت سعى مى‌كنند به شكلى آيات ولايت و فضايل را كم‌رنگ يا بى‌رنگ كنند، تا دچار عذاب وجدان نگردند. بدين خاطر بهانه‌جويى مى‌كنند؛ به چند نمونه آن توجّه كنيد:

1. سوره انسان مكّى است!

سوره دهر در مدينه نازل نشده، بلكه مكّى است. و مى‌دانيم كه امام حسن و امام حسين عليهما السلام در سال دوم و سوم هجرت در مدينه متولّد شدند؛ بنابراين، در زمان نزول سوره دهر هنوز اين دو بزرگوار متولّد نشده بودند؛ پس شأن نزول فوق، متناسب با سوره دهر نيست؛ بر اين اساس، بعضى گفته‌اند: شأن نزول آيات مذكور بدين شرح است:

«غلام سياهى خدمت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم مشرّف شد و عرض كرد: دوست دارم در بهشت در كنار شما باشم! امّا من سياه و شما سفيد هستيد و لهذا اين آرزو عملى نيست؛ پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: غصّه نخور، در روز قيامت آن قدر سفيد و نورانى مى‌شوى كه از سال‌ها راه قابل رؤيت خواهى بود. سپس آيات فوق در