ب- «يتيم»؛ يتيم كسى است كه سرپرست خويش را از دست داده است. يتيم هر چند ممكن است از نظر مادّى نيازمند نباشد، ولى از نظر روحى نيازمند عاطفه و محبّت مى‌باشد. در يكى از زلزله‌هاى ويرانگر اخير، كه تلفات سنگينى داشت، از يك خانواده پرجمعيّت 50 نفرى، يك نفر زنده مانده بود! اين شخص پدر، مادر، خواهران، برادران، عموها، عمّه‌ها، خاله‌ها، دايى‌ها و خلاصه تمام كسانش را از دست داده بود، چنين شخصى سخت نيازمند عاطفه و محبّت است وگرنه همين درد او را از پاى درمى‌آورد.

ج- «اسير»؛ اسير معناى روشن و واضحى دارد و به كسى گفته مى‌شود كه از خانه، كاشانه، خانواده، شهر و ديار خود دور افتاده و در شهرى ديگر غريب و تنها و بى‌چيز مانده است. اسير امكان دارد در وطن خود فرد ثروتمند و متمكّن و پولدارى باشد، ولى پس از اسارت همانند ساير نيازمندان، مستحقّ كمك و محبّت است.

خلاصه اين كه، انسان مؤمن و مسلمان بايد در حدّ امكانات و توانايى‌اش به تمام اقشار آسيب‌پذير جامعه كمك كند. امروزه بعضى از گروه‌هاى اجتماعى سه‌گانه فوق، كه مورد لطف خاندان اهل البيت عليهم السلام قرار گرفته بودند، وجود ندارد؛ ولى گروه‌هاى نيازمند ديگرى هستند كه شديداً محتاج كمك هستند؛ سرطانى‌ها؛ جذامى‌ها؛ و ديگر بيماران صعب العلاج؛ زندانى‌ها؛ دختران بى‌جهيزيّه‌اى كه به خاطر نداشتن جهيزيّه امكان ازدواجشان فراهم نيست و ديگر گروه‌هاى نيازمند، بايد مورد لطف و عنايت قرار گيرند.

خدايا! خاندان على عليه السلام چگونه ايثارگرى مى‌كردند! آيا ما هم اينگونه هستيم؟

آيا مى‌دانيم همسايگان ما در چه وضعى به سر مى‌برند؟ آيا خبر داريم همسايگان ما چگونه افطار و سحر خود را مى‌گذرانند؟ آيا از وضع اقوام و بستگان و آشنايان اطّلاعى داريم؟ اگر پاسخ اين سؤالات- خداى ناكرده- منفى باشد، آيا مى‌توانيم ادّعا كنيم كه شيعه هستيم؟