4. اخلاص‌

«إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً»- چهارمين فضيلت على و همسر و دو پسرش، كه فضيلت فوق العاده با ارزشى است، مسأله اخلاص آن بزرگواران است؛ آن‌ها مى‌گويند:

«كمكى كه به شما مساكين، ايتام، اسراء و ديگر نيازمندان جامعه مى‌كنيم، فقط و فقط براى جلب رضاى خداست و هيچ انگيزه ديگرى در آن نيست، بدين جهت پاداشى از شما نمى‌خواهيم و حتّى انتظار قدردانى و تشكّر نداريم!»

اين جملات را يك بار ديگر مرور كنيم- آيا انسان‌هاى عادى مى‌توانند چنين ادّعايى داشته باشند؟

از اين بالاتر، اگر نيازمندان در مقابل، به جاى پاداش و تشكّر جسارت به خرج مى‌دادند و توهين مى‌كردند، بازهم تفاوتى به حال آن خاندان نداشت!

اخلاص گوهر بسيار ارزشمند و كميابى است، بدين جهت اسلام تأكيد بر كيفيّت و چگونگى عمل مى‌كند، نه كمّيّت و آمار آن؛ يعنى، يك ركعت نماز مخلصانه از هزاران ركعت نماز بى‌اخلاص در نزد خداوند ارزشمندتر است.

5. خوف از خداوند!

«إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً»- پنجمين ويژگى آنان خوف از خداست، شايد بپرسيد:

در ويژگى دوم خوف از معاد و قيامت مطرح بود و اينجا از خوف خداوند سخن به ميان آمده است، آيا اين دو با هم متفاوت است؟

پاسخ: لازم نيست خوف از خدا به خاطر ترس از جهنّم و قيامت و عذاب‌هاى هولناك و دردآور آن باشد، بلكه ممكن است خوف از عظمت خدا باشد. وقتى انسان مؤمن به عظمت خداوند فكر مى‌كند، ترس سراسر وجودش را فرامى‌گيرد و بدنش به لرزه درمى‌آيد، همان‌گونه كه وقتى به ملاقات شخصيّت مهمّى مى‌رود و مى‌خواهد مطلبى را به او بگويد، ممكن است عظمت آن شخصيّت، او را