2. ترس از قيامت‌

«وَ يَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيراً»- دومين ويژگى بارز اهل البيت عليهم السلام، كه خداوند متعال در اين حادثه به آن اشاره كرده، اين است كه: «آن‌ها از معاد و روز قيامت مى‌ترسند.» البتّه نه به خاطر اين كه در آن روز ظلمى به كسى مى‌شود، بلكه از دادگاه عدل الهى مى‌ترسند؛ زيرا تمام اعمال انسان، از ريز و درشت، در اين دادگاه مورد بازخواست قرار مى‌گيرد. دادگاهى كه دو آيه شريفه‌ «فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ* وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ‌» ملاك آن است، واقعاً ترس دارد؛ زيرا در اين دادگاه مو را از ماست مى‌كشند، هر چند به اندازه سر سوزنى به كسى ظلم نمى‌شود. آرى، دادگاه عدل الهى در روز قيامت گسترده و فراگير است و شامل مرد و زن، كوچك و بزرگ، پير و جوان، فقير و غنى، عالم و جاهل و خلاصه، همه انسان‌ها مى‌شود. ايمان و اعتقاد به چنين دادگاهى انسان را در خوف و ترس قرار مى‌دهد.

3. رسيدگى به نيازمندان‌

«وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً»- ويژگى سوم اهل البيت عليهم السلام در اين آيات شريفه، كه محور اصلى اين بحث است، رسيدگى به نيازمندان جامعه مى‌باشد. اين خاندان بزرگوار حتّى آنچه را خود به آن نياز دارند در اختيار فقرا و نيازمندان قرار مى‌دهند. به «مسكين» و «يتيم» و «اسير» كمك مى‌كنند. در اين آيه شريفه بر روى سه گروه نيازمند اجتماعى انگشت گذاشته شده است.

الف- «مسكين»؛ اين كلمه از مادّه «سكون» است، يعنى فقر و تنگدستى به گونه‌اى مسكين را تحت فشار قرار داده، كه زمين‌گير شده و به زمين چسبيده است! مسلمانان و مؤمنان بايد دست محرومان، فقراء و نيازمندان كه قادر بر تهيّه نيازهاى اوّليّه خويش نيستند را بگيرند و از امكانات و نعمت‌هايى كه خداوند در اختيار آن‌ها نهاده، نيازمندان را بهره‌مند سازند.