1. وفاى به عهد و پيمان‌

«يُوفُونَ بِالنَّذْرِ»- اوّلين كار با ارزش اين خاندان، كه بايد سرمشق همه شيعيان باشد، اين است كه به نذر خويش عمل كردند. امّا بعضى از شيعيان به هنگام زحمت و رنج و بلا و مصيبت و بيمارى و كسالت نذر مى‌كنند، ولى هنگامى كه مشكلاتشان برطرف مى‌شود و زمان عمل به نذر فرامى‌رسد، به بهانه‌هاى مختلف از عمل كردن به نذر شانه خالى مى‌كنند؛ گاه در اجراى صحيح صيغه نذر شك مى‌كنند! گاه در اصل خواندن صيغه نذر ترديد مى‌نمايند! و خلاصه، به هر بهانه‌اى از عمل به نذر خوددارى مى‌كنند. مانند آن شخصى كه در يك موقعيّت خطرناكى گرفتار شده بود، به گونه‌اى كه احتمال زنده ماندنش بسيار كم بود. در آن حال خطر، نذر سنگينى كرد و اتّفاقاً نجات يافت، وقتى كه از خطر جست خطاب به امامزاده‌اى كه براى او نذر كرده بود گفت: اى امامزاده! من در آن لحظات خطرناك از ترس جانم چنين نذر سنگينى كردم، شما چرا باور كرديد و مرا نجات داديد؟! آرى، بعضى از ما مسلمانان مصداق اين آيه شريفه هستيم:

فَاذا رَكِبُوا فِى الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ الَى الْبَرِّ اذاهُمْ يُشْرِكُونَ‌ [1]

هنگامى كه سوار كشتى مى‌شوند (و امواج خطر از هر طرف آن‌ها را تهديد به مرگ مى‌كند) خدا را با اخلاص مى‌خوانند (و غير او را فراموش مى‌كنند)؛ امّا هنگامى كه خداوند آنان را به خشكى مى‌رساند و نجات مى‌دهد، باز مشرك مى‌شوند!

امّا اهل البيت عليهم السلام اينگونه نبودند و نه تنها به نذرهاى خويش، بلكه به تمام تعهّداتشان عمل مى‌كردند؛ چرا كه يكى از نشانه‌هاى ايمان‌ [2] و علامت‌هاى مسلمان حقيقى، وفاى به عهد و نذر و تعهّدات است؛ هر چند به زيان انسان باشد.

[1] سوره عنكبوت، آيه 65.

[2] رواياتى در اين زمينه در ميزان الحكمة، باب 302، (جلد اوّل، صفحه 346) آمده است، علاقه‌مندان به منبع فوق مراجعه كنند.