گرفتار اشتباهات واضح و آشكار مى‌گرديم.

آيا حقيقتاً اين تفسير و تفسير گذشته، تناسب و سازگارى با آيه شريفه دارد و يا اگر به دست كسى كه كمترين آگاهى از ادبيّات عرب دارد، داده شود بزودى نامأنوس بودن آن را متوجّه مى‌شود. بدين جهت خود اين دانشمندان هم اعتراف مى‌كنند كه اين نوع تفسيرها مجازى و غير حقيقى، يا از قبيل استثناء منقطع است، كه آن هم نوعى مجاز است!

چرا آيه قرآن را به شكلى تفسير كنيم كه گرفتار معناى غير حقيقى و مجازى شويم؟ چرا مودّت قربى‌ را به ولايت و امامت تفسير نكنيم، كه از هر جهت با آيه محلّ بحث و ساير آيات مرتبط با آن هماهنگى دارد؟!

اعترافى ناخواسته!

از عجايب روزگار اين كه بسيارى از مفسّران اهل سنّت در ذيل اين آيه شريفه حديث مفصّل و طولانى از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله پيرامون محبّت و مودّت اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله نقل كرده‌اند. هنگامى كه انسان اين حديث بلند و زيبا را مى‌خواند و اندكى در مضامين آن تفكّر و انديشه مى‌كند، اعجاب و حيرتش از آن تفسيرهاى بى‌اساس بيشتر مى‌شود!

به اين روايت، كه دقيقاً از تفسير فخر رازى نقل شده، توجّه فرمائيد:

«نَقَلَ صاحِبُ الْكَشَّافِ‌ [1] عَنِ النَّبِىِّ صلى الله عليه و آله؛ نويسنده كتاب تفسيرى‌ «الكشاف»، زمخشرى، از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله روايتى نقل كرده است»

وى در اين روايت، دوازده جمله پرمحتوى از رسول اكرم صلى الله عليه و آله نقل مى‌كند:

1. مَنْ ماتَ عَلى‌ حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ ماتَ شَهيداً

هر كس با عشق و علاقه و محبّت اهل بيت پيامبر اسلام عليهم السلام از دنيا برود، در صفّ شهيدان است.

[1] اين روايت در تفسير كشّاف، جلد 4، صفحه 220 و 221 آمده است.