تفسير «قربى‌» از منظر شيعه‌

علماءِ شيعه با تفكّر و دقّت در اين آيه شريفه بالاتّفاق معتقدند كه منظور از «قربى‌» اهل بيت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله است. و بى‌شك «ولايت» استمرار رسالت و همسنگ و همطراز آن است. و لهذا اين اجر (مودّت قربى‌) متناسب آن كار (رسالت) مى‌باشد؛ علاوه اين كه، ولايت مردم را به سوى خداوند رهنمون مى‌شود.

اگر آيه مودّت را، طبق آنچه علما و مفسّران شيعه تفسير كرده‌اند، تفسير كنيم هم معناى آيه مودّت روشن مى‌شود وهم آيات ديگرى كه در ارتباط با اين آيه است واضح مى‌گردد و معلوم مى‌شود ارتباط بين آنها يك ارتباط منطقى و صحيح است. جالب اين كه در دعاى ندبه، كه يك دوره معارف الهى و مشحون از ولايت است، آيات سه‌گانه فوق مطرح شده و از آن نتيجه‌گيرى خوب و مناسبى شده و از ائمّه به عنوان راههاى منتهى به رحمت و رضوان الهى ياد شده است.

نظرات اهل سنّت پيرامون «قربى‌»

علماء اهل تسنّن تفسيرهاى مختلفى در اين زمينه ارائه داده‌اند، كه هيچ كدام متناسب با آيه نيست. به چند نمونه آن توجّه كنيد:

1- از جمله گفته‌اند كه منظور از «قربى‌» محبّت و مودّت اهل بيت پيامبر است؛ ولى مودّتى خالى از ولايت و امامت و خلافت! و تنها علاقه ظاهرى به خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت پاك آن حضرت!

امّا آيا مى‌توان اين دوستى ساده را همطراز رسالت دانست؟

آيا محبّت معمولى بدون ولايت و امامت، مى‌تواند اجر رسالت و معادل آن باشد؟

علاوه بر اين، چطور پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله تقاضاى اجر رسالت (به معنايى كه شما مى‌گوييد) كرده است؟ در حالى كه هيچ كدام از پيامبران پيشين چنين تقاضايى نداشتند، بلكه اجر خويش را از خدا مى‌خواستند. بنابراين، تفسير فوق قابل پذيرش نيست.