1- در آيه شريفه 47 سوره سبأ مى‌خوانيم:

قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَ هُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ شَهِيدٌ؛

(اى پيامبر اسلام!) بگو: «هر اجر و پاداشى از شما خواسته‌ام (مودة قربى‌) براى خود شماست؛ اجر من تنها بر خداوند است، و او بر همه چيز گواه است!

اين آيه شريفه تا اندازه‌اى ابهام ناشى از آيه مودّت را روشن كرد و معلوم شد كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله نيز همچون ساير پيامبران هيچ اجر و مزدى براى خويش از مردم نخواسته است و مسأله «مودّت قربى‌» در حقيقت بخاطر خود مردم مطرح شده است!

2- در آيه 57 سوره فرقان، كه در حقيقت مفسّر آيه 47 سوره سبأ است، و چگونگى فايده‌ «مودّت قربى‌» را براى مردم روشن مى‌كند، مى‌خوانيم:

قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى‌ رَبِّهِ سَبِيلًا

(اى پيامبر اسلام) بگو: «من در برابر آن (ابلاغ آيين خدا) هيچ‌گونه پاداشى از شما نمى‌طلبم؛ مگر كسى كه بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگزيند (اين پاداش من است).

آيه قبل نشان داد كه اجر رسالت سود شخصى براى پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله ندارد، بلكه فايده آن به خود مردم بازمى‌گردد و اين آيه نشان مى‌دهد كه اساساً طرح مسئله اجر رسالت، خود در راستاى استمرار اهداف رسالت است و در حقيقت سود آن به اصل آيين بازمى‌گردد.

نتيجه اين كه، مسأله «اجر و مزد رسالت» يك نفع و سود شخصى كه اختصاص به پيامبر اسلام داشته باشد نيست و آن حضرت نيز مانند ساير انبياء از مردم هيچ اجر و مزد شخصى طلب نكرده است، بلكه اجر رسالت، كه در آيه مودّت مطرح شده، در حقيقت باعث استمرار رسالت است. حال با توجّه به اين نكته كه «مودّت قربى‌» چنين ارزش فوق العاده اى دارد كه باعث استمرار رسالت مى‌باشد، آيا بايد از كنار اين آيه شريفه به آسانى گذشت، تا مبادا پيشداوريها و اعتقادات باطل، دستخوش نوسان و تغيير شود؟!