در مقابل برخى از مسلمانان كه به خدمت آن حضرت رسيدند و عرض كردند:

«اگر مشكلات مالى پيدا شد اموال ما بدون هيچ‌گونه قيد و شرطى در اختيار تو مى‌باشد» آيه فوق نازل شد [1] كه پيامبر از هيچ كس در مقابل رسالت مزدى نمى‌طلبد.

«إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌»- پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله تنها يك چيز از مسلمانان، به عنوان اجر و مزد رسالت طلب كرد و آن «دوستى نزديكانش» بود.

نتيجه اين كه، پيامبر اسلام در مقابل زحمات بيست و سه ساله‌اى كه براى اسلام و مسلمانان كشيد يك چيز درخواست كرد و آن «مودّت قُربى‌» بود.

«قربى‌» كيانند؟

تمام بحث در اين آيه شريفه، پيرامون كلمه‌ «قربى‌» و تفسير آن دور مى‌زند.

راستى منظور از قربى‌ چه كسانى هستند، كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله دوستى و مودّت آنها را به عنوان اجر و مزد رسالت از مسلمانان خواسته است؟

بعضى از دانشمندان و مفسّران خيلى ساده از كنار اين آيه شريفه گذشته‌اند و به خويش زحمت تأمّل و تفكّر نداده‌اند و يا چون با پيشداوريهاى آنان هماهنگ نبوده، چنين وانمود كرده‌اند! در حالى كه آيه شريفه عمق زيادى دارد. براى پى بردن به عظمت آيه و آنچه در آن مطرح شده است، همين مسأله را از زبان ساير پيامبران عليهم السلام در قرآن مجيد جستجو مى‌كنيم.

اگر سرى به سوره شعراء بزنيم، خواهيم ديد كه مسأله اجر و مزد رسالت قبل از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله از زبان پنج تن از پيامبران بزرگ ديگر، حضرت نوح، هود، صالح، لوط، و شعيب عليهم السلام، نيز مطرح شده است. ولى آن بزرگواران هيچ اجر و مزدى، حتّى دوستى نزديكان خويش را طلب نكرده‌اند! تمام اين بزرگواران فرموده‌اند:

[1] تفسير نمونه، جلد 20، صفحه 402.