پيامبر صلى الله عليه و آله ندارد، بلكه در هر زمانى «صادقين معصوم» وجود دارد و اطاعت از آنها واجب است.

ولى به هنگام مشخّص كردن مصداق‌ «صادقين» دچار پيشداوريها و تفسير به رأى مى‌شود و مى‌گويد: «نمى‌توانيم شخص خاصّى را براى صادقين معيّن كنيم، پس ناچاريم آن را به مجموع امّت اسلامى تفسير كنيم» يعنى اگر امّت اسلامى در يك مسأله اتّفاق نظر داشت و بر مطلبى اجماع كرد، بر همه واجب است تبعيّت كنند. نتيجه اين كه‌ «كُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ‌» به اعتقاد فخر رازى يعنى «در هر عصر و زمان با مجموعه امّت اسلامى» باشيد!

و لكن ما از فخر رازى سؤال مى‌كنيم: آيا انصافاً اين تفسير و برداشت شما در عصر پيامبر صلى الله عليه و آله و به هنگام نزول آيه نيز به ذهن اصحاب و ياران پيامبر متبادر مى‌شد؟! اساساً مسئله «اجماع» در قرنهاى پس از قرن اوّل مطرح شد، چگونه در آن زمان، از اين آيه «اجماع امّت» استنباط مى‌شد؟!

بى‌ترديد اين تفسير ناصحيح است و اصحاب و ياران پيامبر صلى الله عليه و آله از «صادقين» گروه خاصّى را مى‌فهميدند كه داراى مقام عصمت بودند.

بنابراين، بدون شك «صادقين»: اوّلًا: داراى مقام عصمت هستند و مصون از خطا و گناه و اشتباه مى‌باشند.

ثانياً: در هر عصر و زمانى وجود دارند و اختصاص به زمان پيامبر صلى الله عليه و آله ندارند.

ثالثاً: عدّه‌اى خاصّ و معيّن هستند.

نكات سه‌گانه فوق از خود آيه شريفه- به تفصيلى كه گفته شد- استفاده مى‌شود [1]، ولى مصداق «صادقين» از خود آيه روشن نمى‌شود، بلكه بايد آن را از روايات استفاده كنيم.

[1] كسانى كه بدون تعصّب و پيشداورى، به تفكّر پيرامون آيه شريفه فوق و آيات مشابه پرداخته‌اند به نتايج خوبى دست يافته‌اند؛ از جمله اين افراد، دكتر تيجانى است كه از دانشمندان اهل سنّت بود و بر اثر مطالعه دقيق و بدون تعصّب پيرامون امثال آيه فوق هدايت شد و در پاسخ كسانى كه از او مى‌پرسيدند: چرا به مذهب تشيّع روى آوردى؟ كتابى نوشت بنام «لأكون مع الصّادقين» (تا همراه صادقين باشم). كتاب فوق بيشتر در اطراف «آيه صادقين» بحث مى‌كند.