«مَعَ الصَّادِقِينَ» گفته شده و پيروى از آنها لازم گشته، معلوم مى‌شود، منظور افراد خاصّ و برجسته‌اى هستند كه پيروى از آنها لازم گرديده است.

2- شاهد دوم اين كه، ظاهر آيه نشان مى‌دهد اين همراهى و پيروى بى‌قيد و شرط است و چون همراهى و پيروى از صادقين بى‌قيد و شرط است پس لا بد صادقين مورد بحث، ضمانت الهى دارند و مصون از خطا و اشتباه هستند، چون اگر معصوم نباشند مسلمانان نمى‌توانند هميشه از آنها پيروى كنند، بلكه به هنگام اشتباه و خطا و گناه، بايد از آنها جدا گردند.

بنابراين، چون همراهى و پيروى از «صادقين» بصورت مطلق ذكر شده، بايد آنان افراد خاصّ و معصوم از خطا و گناه باشند تا پيروى بى‌قيد و شرط از آنها امكان‌پذير باشد.

نتيجه اين كه، يا بايد همراهى و اطاعت از صادقين مطلق باشد، ولى‌ «صادقين» مقيّد به افراد خاصّى باشد و يا اين كه‌ «صادقين» مطلق باشد و شامل تمام راستگويان شود و همراهى و پيروى از آنان مقيّد گردد. و طبق دو قرينه‌اى كه گذشت، همان احتمال اوّل صحيح است؛ بنابراين «صادقين» مقيّد است و منظور از آن افراد خاصّى است، ولى همراهى و پيروى از آن افراد خاص مطلق است.

نظريه دانشمندان اهل سنّت‌

مفسّران اهل سنّت عموماً در اين مسأله دو گروه شده‌اند؛ برخى از آنان خيلى ساده از كنار اين آيه گذشته‌اند و بحث چندانى روى كلمه «صادقين» ننموده‌اند!

برخى ديگر مباحث مختلفى مطرح كرده‌اند و حتّى تا آنجا پيش رفته‌اند كه «صادقين» بايد معصوم باشند، چون اطاعت مطلق جز از معصوم صحيح نيست؛ ولى پيشداوريها به اين دسته اجازه نداده است كه به حقيقت برسند، بدين جهت ره افسانه زدند!

فخر رازى از جمله مفسّران گروه دوم است، او علاوه بر اين كه معتقد است «صادقين» بايد معصوم باشند، نيز اعتقاد دارد كه آيه اختصاص به عصر و زمان‌