شخص جز على عليه السلام و پس از او ساير ائمه معصومين عليهم السلام يكى پس از ديگرى نبوده است، چون درباره هيچ كس غير از على و اولادش عليهم السلام ادعاى نصب نشده است.

نتيجه اين كه، ادّعاى فعليّت اطاعت، ضررى به تطبيق اولو الامر بر على عليه السلام پس از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله و فرزندانش پس از رحلت امام على عليه السلام نمى‌زند، همانگونه كه از احاديث هم استفاده شد.

ب- پاسخ ديگر اين كه على عليه السلام در زمان پيامبر صلى الله عليه و آله نيز حدّ اقل در برهه‌اى از زمان اولو الامر بوده است و آن، به هنگام عزيمت پيامبر صلى الله عليه و آله به جنگ تبوك و ماندن حضرت على عليه السلام در مدينه به عنوان جانشين پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله بود. براى روشن‌تر شدن اين مطلب توضيح كوتاهى پيرامون جنگ تبوك لازم است:

غزوه تبوك‌

جنگ تبوك آخرين غزوه‌اى است كه پيامبر صلى الله عليه و آله در طول رسالت و در آخرين سالهاى عمرش انجام داد. اين جنگ در شمالى ترين نقطه حجاز، كه مرز مشترك بين حجاز و روم شرقى محسوب مى‌شد، اتّفاق افتاد.

هنگامى كه اسلام رو به گسترش نهاد و پايه‌هاى خود را در مدينه مستحكم كرد، و آوازه آن در سراسر جهان پيچيد، همسايگان كشور اسلامى، از جمله روم شرقى كه همان شامات (فلسطين و سوريه) بود احساس خطر كردند و براى جلوگيرى از نفوذ اسلام به كشورشان، كه تاج و تخت و حكومت آنها را تهديد مى‌كرد، به فكر حمله به مسلمانها افتادند. [1] بدين منظور با چهل هزار نفر سرباز

[1] كشور حجاز قبل از اسلام به هيچ وجه مورد نظر قدرتهاى جهان نبود؛ زيرا نه از جانب مردم آنجا احساس خطر مى‌كردند و نه فرهنگ و تمدّن و منابع اقتصادى مهمّى در آنجا به چشم مى‌خورد، بلكه جمعيّت حجاز را مردمى نيمه وحشى مى‌دانستند كه دائماً با يكديگر اختلاف و جنگ داشتند و در اين وضعيّت هيچ خطرى براى آنها محسوب نمى‌شدند. و لهذا اگر حجاز را مجّانى هم به كشورهاى قدرتمند آن زمان مى‌دادند نمى‌خواستند و بدين علّت كشورگشايان هم هرگز به سراغ حجاز نمى‌آمدند. امّا با ظهور اسلام و به وجود آمدن اتّحاد و همبستگى مسلمانان و ظهور تمدّن و فرهنگ تازه، دشمنان احساس خطر كردند.