كه اين اشكال‌تراشى‌ها و بهانه‌جوئى‌ها در تفسير ساير آيات قرآن به چشم نمى‌خورد و گويا تنها به هنگام تفسير آيات مربوط به ولايت و فضائل اهل البيت عليهم السلام خودنمايى مى‌كند!

اگر در پى علّت اين برخورد دوگانه با آيات قرآن باشيد، بايد بگوئيم چنين اشخاصى در برابر قرآن زانوى ادب بر زمين نگذاشته‌اند و همچون شاگردى در صدد فرا گرفتن آنچه قرآن مى‌گويد نيستند! بلكه مى‌خواهند استاد قرآن باشند و مايلند پيشداوريهاى خود را از قرآن استخراج كنند! و اين همان تفسير به رأى است كه در روايات اسلامى شديداً مذمّت شده و تعبيرات تند و تكان‌دهنده‌اى در مورد آن ديده مى‌شود [1].

خوانندگان محترم! اگر بخواهيم استفاده صحيحى از قرآن، كلام وحى، يا روايات معصومين عليهم السلام داشته باشيم و به حقيقت برسيم بايد شاگرد قرآن و احاديث باشيم و هر چه از اين دو منبع مهم و غنىّ معارف اسلامى فهميديم بپذيريم، هر چند بر خلاف ميلمان باشد. وگرنه به تفسير به رأى و عواقب شوم آن و اشكالتراشى‌ها و بهانه‌جوئى‌ها و انكار مطالب بسيار روشن و واضح منتهى خواهد شد.

در روايت زيبايى سرنوشت و عاقبت اين دو نوع برخورد با قرآن، چنين آمده است: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

... مَنْ جَعَلَهُ امامَهُ قادَهُ الَى الْجَنَّةِ وَ مَنْ جَعَلَهُ خَلْفَهُ ساقَهُ الَى النّارِ [2]

... كسى كه قرآن را رهبر و امام خويش قرار دهد (و در برابر آن زانوى شاگردى بزند) قرآن او را به سوى بهشت رهنمون خواهد بود و كسى كه خود را امام و جلودار قرآن قرار دهد (و پيشداوريهاى خود را بر قرآن تحميل كند) او را به سمت جهنّم سوق خواهد داد.

حقيقتاً اين روايت براى كسانى كه تفسير به رأى مى‌كنند تكان‌دهنده است.

[1] مشروح مباحث تفسير به رأى را در كتاب «تفسير به رأى» نوشته حضرت آية اللَّه العظمى‌ مكارم شيرازى «مدّ ظلّه» مطالعه فرمائيد.

[2] بحار الأنوار، جلد 74، صفحه 134.