طلبگى در تناقض هشت وحدت شرط است كه يكى از آنها وحدت مكان و ديگرى وحدت زمان است، كه هر دو در محلّ بحث مفقود است.

علاوه بر همه اينها، در مورد حضرت امير المؤمنين عليه السلام در روايات آمده است كه: «اعْتَقَ الْفَ مَمْلُوكٍ مِنْ كَدِّ يَدِه‌ [1]؛ على عليه السلام از حاصل دسترنج خويش هزار برده آزاد كرد.»

روشن است كه آن حضرت در زمان خلافت فرصت فعّاليّتهاى اقتصادى نداشت، تا از دسترنج خويش اين مقدار بنده آزاد كند، پس حتماً قبل از خلافت و تصدّى حكومت، موفّق به انجام اين عمل بزرگ شده است.

نتيجه اين كه، پرداختن يك انگشتر از سوى على عليه السلام، حتّى به عنوان زكات واجب، امر عجيب و غير منتظره‌اى نيست.

حقيقتاً بهانه‌جويان دچار تناقض آشكارى شده‌اند، آنها در يك جا به زكات على عليه السلام به بهانه اين كه انگشترى بسيار قيمتى بوده و مصداق اسراف مى‌باشد اعتراض كرده‌اند و در جاى ديگر در اصل اين كار، به خاطر عدم توانايى مالى على عليه السلام شك مى‌كنند!

نتيجه اين كه، على‌رغم اشكالات و بهانه‌جويى‌هاى فراوانى كه پيرامون دلالت آيه شريفه ولايت مطرح شده، كه مهمترين آنها در بالا ذكر شد و پاسخ آن بيان گشت، دلالت آيه شريفه بر ولايت روشن است، و آيه فوق ولايت و سرپرستى و امامت و رهبرى را براى سه كس ثابت مى‌كند: نخست خداوند متعال و سپس پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و پس از او، حضرت امير المؤمنين علىّ بن أبي طالب عليهما السلام.

نكته‌اى بسيار مهم!

اگر بنا باشد چنين بهانه‌جوئى‌هايى، كه نمونه‌هايى از آن گذشت، پيرامون هر آيه‌اى از آيات قرآن مطرح شود، روشن‌ترين و محكم‌ترين آيات توحيد نيز زير سؤال مى‌رود و چيزى قابل استدلال باقى نمى‌ماند! در حالى كه ملاحظه مى‌كنيم‌

[1] بحار الأنوار، جلد 41، صفحه 43.