آنها در حيات زمامدار فعلى، قدرتى ندارند، بلكه قدرت و اختيارات آنها براى پس از مرگ زمامدار فعلى است.

بنابراين ولايت در آيه شريفه به معناى صاحب اختيار و سرپرست و امامت امّت است، ولى تمام اين معانى بعد از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله براى على عليه السلام فعليّت پيدا مى‌كند.

علاوه بر اين، مسأله تعيين جانشينى پيامبر اختصاص به اين آيه ندارد، بلكه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله در طول دوران بيست و سه‌ساله پيامبرى‌اش بطور مكرّر مسأله خلافت على عليه السلام را مطرح كردند، كه اوّلين نمونه آن داستان حديث يوم الدّار است.

پيامبر صلى الله عليه و آله پس از سه سال تبليغ مخفيانه و غير علنى، دست به تبليغ علنى و آشكار زد و در اوّلين گام، سران قريش را به ضيافتى دعوت كرد و پس از ضيافت رسالت خويش را مطرح نمود و در پايان فرمود:

أَيُّكُمْ يُوازِرُنِي عَلى‌ هذَا الْامْرِ

كدام يك از شما در اين مسئوليّت مهم مرا كمك خواهيد كرد!؟

كسى جز على جواب مثبت نداد، پيامبر در همان مجلس فرمود:

«انْتَ وَصِيِّى؛ تو وصى و جانشين من خواهى بود.»

در حالى كه پيامبر هنوز زنده بود، وصى و جانشين براى چه مى‌خواست!؟

نتيجه اين كه، اين قبيل اشكالات، كه جواب روشنى دارد، در واقع بهانه‌جويى است!

اشكال هفتم: منظور از زكات چيست؟

همانگونه كه گذشت بهانه‌جويى‌هاى مختلفى در مورد دلالت آيه ولايت مطرح شده است، بگونه‌اى كه كلمه به كلمه آيه مورد بحث را، زير سؤال برده‌اند؛ «إنّما»، «ولىّ»، «راكعون»، «الزّكاة»، همه مورد سؤال و ايراد واقع شده است.

فخر رازى و ديگران گفته‌اند: منظور از زكات در آيه شريفه چه زكاتى است؟

آيا زكات مستحبّى منظور است، يا زكات واجب؟ چيزى به نام زكات مستحبّى‌