ثنايا قرار گرفته و به جهت تيز بودنشان، به كار دريدن غذا مى‌خورند.

3. هشت دندان آسياى كوچك (چهار تا بالا و چهار تا پايين) كه در دو طرف دندان‌هاى انياب جاى گرفته و دوازده دندان آسياى بزرگ (شش تا بالا و شش تا پايين) كه هم پهن است و هم برجستگى‌هايى دارد و براى ساييدن غذا مورد استفاده قرار مى‌گيرند.

چشمه‌هاى بزاق:

سه جفت چشمه‌هاى بزاقى، در دهان به قدرى حسّاس و بيدارند كه به محض مشاهده غذا و يا تصوّر آن، شروع به فعّاليّت نموده و مايع مخصوص بزاق را ترشّح مى‌كنند. در هر شبانه روز در حدود 300 تا 1100 گرم بزاق ترشّح مى‌شود كه در سال، حدود 300 كيلوگرم مى‌شود!

جالب‌تر اينكه غدّه‌هاى مزبور كه يك جفت آن در انتهاى دهان و ابتداى حلق، جفت ديگر در فكّ زيرين و جفت سوم در زير زبان جاى دارند، همه يك نوع بزاق ترشح نمى‌كنند، بلكه هر كدام بزاق مخصوصى از خود بيرون مى‌دهند و هر كدام وظيفه خاصّى به عهده دارند.

اين مايعات در نرم كردن غذا، لغزندگى آن، سهولت بلع و همچنين در امر هضم، تأثير فراوانى دارند و گذشته از تمام اينها به دهان نوعى آمادگى و طراوت دائمى مى‌بخشند!

شيرين كارى‌هاى زبان:

زبان در آن گيرودار و بزن و بكوبِ جويده شدنِ غذا، كارهاى عجيب و غريبى هم مى‌كند، كه از آن جمله، كنترل و بازرسى غذاهاى وارد شده است كه مانند يك كارشناس ماهر، واردين را بررسى كرده، صالح و ناصالح، ترش و شيرين و تلخ و ... را