وقتى غذا وارد محوّطه دهان مى‌شود، فكّ پايين به وسيله بالا و پايين آمدن و با قدرت عجيبى كه دارد، دندان‌ها را به كار مى‌اندازد؛ دندان‌ها هم كه سه دسته ممتاز هستند، شروع به فعّاليّت كرده و غذا را بريده بريده و خرد مى‌كنند.

از سوى ديگر چشمه‌هاى بزاقى شروع به كار كرده و با ترشّح مايع لزج مخصوصى، كار دندان‌ها را راحت و جويده شدن و نرم شدن غذا را تكميل مى‌نمايند؛ زبان هم امر هدايت را به عهده گرفته و با جَست و خيزهاى ماهرانه خود، تكّه‌هاى غذا را به اين طرف و آن طرف حركت مى‌دهد و غذاهاى جويده شده را به عقب رانده و آنهايى را كه هنوز جويده نشده است، به زير دندان‌ها هدايت مى‌كند، كه كار خطرناكى است! ولى زبان چنان در كار خود ورزيده و ماهرانه عمل مى‌كند كه همواره در طول اين مدّت، جان خود را از نيش دندان‌ها حفظ كرده و به ندرت اتّفاق مى‌افتد كه انسان زبان خود را بجود. البتّه اين هم لطفى است در جهت آگاهى و بيدارى انسان كه اگر نظمى در كار نبود، مى‌بايست در هر بار، براى جويدن غذا، زبان هم همراه غذا جويده شود!

سرانجام پس از گذراندن مراحل تشريفات، گذرنامه عبور غذا از مرزِ گلو به سوى معده صادر مى‌گردد.

نظم و كاربرد دندان‌ها:

تعداد 32 دندان كه تا حدود 30 سالگى تكميل مى‌شوند، بر روى آرواره‌ها با نظم و نقشه مخصوصى قرار دارند كه از نظر شكل و نوع كار، به سه دسته تقسيم مى‌شوند:

1. هشت عدد از دندان‌هاى پيشين (چهار تا بالا و چهار تا پايين) به نام «ثنايا» كه مأمور بريدن غذا مى‌باشند.

2. چهار دندان (دو تا بالا و دو تا پايين) به نام «انياب» كه در دو طرف دندان‌هاى‌