يا احتمال دارد كه عنوان دوم به وسيله خود نجاشى تكرار شده و وجه تكرار، بيان كتاب‌ها و آثار خويش بوده باشد. از اين رو، وى در عنوان دوم، نام خود را به صورت اختصارى و با انتساب به جدّش آورده است.

يا احتمال دارد كه مراد از «ابن عبّاس»، جدّ وى بوده و نام كتاب‌ها اشتباهاً به نام وى الحاق شده باشد.[1] شيخ يوسف بحرانى نيز در لؤلؤة البحرين، نوعى اضطراب را در شرح حال نجاشى فهميده است. از اين رو مى‌گويد:

نجاشى، پس از آوردن نسب خويش تا محمّد بن عبد اللَّه نجاشى، نام ديگرى را ذكر كرده و سپس نام خود را با عنوان: «أحمد بن العبّاس» آورده است.

وى بر صاحب أمل الآمل خرده مى‌گيرد كه وى توهّم كرده كه «أحمد بن علىّ النجاشىِّ» موجود در عنوان شرح حال، فردى ديگر است، در حالى كه خودِ نجاشى در شرح حال صدوق تصريح نموده كه نام پدرش على، و نام جدّش عبّاس است.[2] وى در ادامه، توجيه‌هاى فاضل استرآبادى را نقل كرده است.

اشتباه ديگرى كه در كلمات اين بزرگان رخ نموده است، اين كه: آنان از شرح حال موجود در ذيل عنوان: «أحمد بن علىّ النجاشىّ»، سه شرح حال مستقل را استفاده كرده‌اند: دو شرح حال مربوط به نجاشى (با نام‌هاى: «أحمد بن علىّ» و «أحمد بن العبّاس») و يك شرح حال مربوط به احمد بن عُثَيم (كه در ميان دو نامِ فوق است).

منشأ اين اشتباه نيز آن بوده كه در برخى نسخه‌هاى غير صحيح، پس از عبارت نجاشى در توصيف رساله امام صادق عليه السلام به نجاشى، پيش از نام «ابن عثيم»- كه در دنباله سلسله نسب مؤلّف است- كلمه «أحمد» اضافه گرديده است. در نتيجه توّهم شده كه «أحمد بن عثيم»، عنوانى ديگر است كه نسب را به «معدّ بن عدنان» مى‌رساند.

دليل بر بطلان اين توهّم، آن كه: در باب «عبد اللَّه بن النجاشىّ»، نجاشى وى را

[1]. منهج المقال، ص 39

[2]. لؤلؤة البحرين، ص 406 و 407