فرزند «عثيم بن سمعان» دانسته و تصريح كرده كه همين عبد اللَّه است كه از امام صادق عليه السلام رساله‌اى را- كه امام عليه السلام به او نگاشته است- نقل مى‌كند.[1] مؤيّد اين مطلب، آن كه: صاحب بهجة الآمال ادّعا نموده:

نام «أحمد بن عثيم» را در مظانّ آن، از الفهرست، رجال شيخ، خلاصة الأقوال و رجال ابن داوود، پيجويى نمودم و اثرى از آن نيافتم. اين نام را تنها در نقل نجاشى يافتم.[2] شاهد بر اشتباه‌هاى فوق، نقل بزرگان از نسخه‌هاى معتبر رجال النجاشى است، از جمله: نقل صاحب نقد الرجال، كه بر اساس شواهد- كه خواهند آمد- چهار نسخه معتبر از كتاب نجاشى را در دست داشته است، و نيز نقل تمام مؤلّفانى كه در زمينه بحث‌هاى رجالى، قطعاً از كتاب نجاشى استفاده كرده‌اند. اينان، همگى موارد فوق را به همان گونه‌اى برداشت و نقل نموده‌اند كه در نسخه‌هاى كنونى وجود دارد.

كنيه نجاشى‌

كنيه نجاشى همانند نام وى، در ميان رجاليان، مورد اختلاف قرار گرفته است.

كنيه‌هاى مختلفى كه رجاليان براى نجاشى ذكر كرده‌اند، عبارت‌اند از:

1. ابو العبّاس‌

گروهى از رجاليان، كنيه نجاشى را «ابو العبّاس» دانسته‌اند. از جمله، علّامه حلّى در خلاصة الأقوال در شرح حال نجاشى، تصريح نموده كه:

كان أحمد يكنّى أبا العبّاس- رحمه اللَّه-.[3]

وى در پايان همين شرح حال، در بيان تاريخ وفات و محلّ وفات وى، از او با همين كنيه ياد كرده است.

[1]. رجال النجاشى، ص 213( ش 555)

[2]. بهجة الآمال، ج 1، ص 84

[3]. خلاصة الأقوال، ص 82( ش 118)