هنگامى كه خوش حال باشيد ، به كوشش و فعّاليت هدايت مى شويد و هنگامى كه غمگين باشيد ، به سستى و ناله و شكايت سوق داده مى شويد. در اين حال ، از جور زمانه و بخت بد خود ياد مى كنيد و به زمين و زمان ، بد مى گوييد : آه، چه روزگار تلخى! من از اين وضع اجتماعى ، نفرت دارم! من نمى توانم اين وضع را تحمّل كنم! چرا چنين است؟ من طاقت تحمّل آن را ندارم! هنگامى كه پشت سر هم ، از اوضاع شكايت مى كنيد ، در حقيقت ، بين خود و ديگرانْ ديوار مى كشيد. براى نجات خود از اين وضع، خوش بين باشيد. به جاى آه و ناله ـ كه سودى ندارد ـ ، خود و گمشده خويش را در وجودتان جستجو كنيد. از خود بپرسيد: چرا بايد از جهان ، انتظار داشته باشم كه همه چيز در آن ، بر وفق مراد من باشد؟ هيچ دليلى وجود ندارد كه زمانه ، به سود من تغيير كند! شما اين سوالات را به اين منظور مطرح نمى كنيد كه مثلاً موضوعى را كه نزد شما ناپسند است ، بر اثر تلقين براى خودتان دلپذير جلوه دهيد ؛ بلكه براى آن است كه از انديشه هاى غير منطقى ، پرهيز كرده باشيد. كسانى كه سطح تحمّل آنان پايين است ، رفتارى كودكانه دارند و درصدد كسب راحتى اند. در برابر كمترين حادثه ، صبر و شكيبايى را از دست مى دهند و دهان به شكوه مى گشايند. آنها نمى توانند هيچ امرى را تحمّل كنند. وقتى در موردى ، با رفتارى كه مطابق ميلشان نيست مواجه مى شوند ، دلسرد گشته ، به سراغ مورد ديگر مى روند. به رفتار خود توجّهى نشان نمى دهند. همه چيز مى خواهند و هيچ چيز نمى خواهند. آنها تحمّل هيچ گونه ناكامى اى را ندارند. كوته فكرند. حوصله تحمّل مشكلات را ندارند. راحت طلب اند و دوست ندارند كه راحتى حال را فداى آسايش و رفاه آينده كنند. كسانى كه