اين كتاب، يكى از جامع‌ترين و مفيدترين كتاب‌هاى رجالى است كه در دوران معاصر، تأليف گرديده است.

نگاهى به زندگى آية اللَّه خويى‌

وى در شب پانزدهم رجب سال 1317، در شهر خوى ديده به جهان گشود و در اوان كودكى به فراگيرى خواندن و نوشتن پرداخت. در سال 1328 ق، پدرش به نجف هجرت نمود و دو سال بعد، در سال 1330 ق، سيّد ابوالقاسم به همراه برادر بزرگ‌تر و ديگر اعضاى خانواده به پدر خود پيوستند.

وى، در نجف، پس از تحصيل بعضى دروس نزد پدرش، به فراگيرى درس خارج فقه و اصول پرداخت و در محضر بزرگانى چون شيخ الشريعه اصفهانى، شيخ مهدى مازندرانى، آقا ضياء الدين عراقى، محمّد حسين غروى اصفهانى و ميرزا محمّد حسين نايينى حاضر شد، و نزد هر كدام، يك دوره كامل اصول و فقه را فرا گرفت و البته نزد دو شخصيت آخر، بيشتر از ديگران تلمّذ نمود.

همچنين ايشان، اجازاتى از بعضى بزرگان، جهت نقل روايتْ اخذ نمود كه يكى از طرق آن، اجازه از استادش آية اللَّه نايينى و او از استادش ميرزاى نورى است و ايشان نيز طرق خود را در خاتمه‌ مستدرك‌، ذكر كرده است.

برخى آثار آية اللَّه خويى‌

از ايشان، آثار بسيارى به جاى مانده كه اغلب آنها در حوزه فقه است (البته بجز تقريرات دروس فقه و اصول ايشان كه برخى از شاگردان فاضلش نگاشته‌اند).

بعضى از تأليفات قلمى ايشان، بدين شرح است:

1. البيان فى تفسير القرآن‌ (در تفسير)؛

2. أجود التقريرات‌ (در اصول)؛

3. نفحات الإعجاز (در علوم قرآن)؛