وَ الزُّبُرِ» [1] و بيان شد در حديث دهمِ «بَابُ النَّوَادِر» كه باب هفدهم است. خوشحال است به سخن بدعت. مراد، سخن هاى پوچ است كه در شعرها مى بندند و طبع جاهلان را خوش مى آيد و به جاى برهان و قرآن مى گذارند. به تحقيق، حريص شده به روزه و نماز. پس به اين سبب، او بازى دهنده است كسى را كه بازى خورده از او. گم شده است از راستى و درستى پيشوايان دين؛ چه اعتقادش اين است كه: راستى، آن است كه در ذهن او مى افتد. گمراه كننده است كسى را كه مريد او شده در زندگى خود و بعد از مردن خود. بر گردنِ خود گرفته گناهان غير را با وجود آن كه در گِرو گناه خود است. اصل: «وَرَجُلٌ قَمَشَ جَهْلاً فِي جُهَّالِ النَّاسِ، عَانٍ بِأَغْبَاشِ الْفِتْنَةِ، قَدْ سَمَّاهُ أَشْبَاهُ النَّاسِ عَالِماً، وَلَمْ يَغْنَ فِيهِ يَوْماً سَالِماً».

شرح: قَمَشَ (به قاف و شين بانقطه) به صيغه ماضى غايب معلوم باب «نَصَرَ» يا باب تفعيل است. القَمْش و [التقميش ] [2] فراهم آوردن. جَهْل، عبارت است از اعتقادى كه علم نيست، خواه ظن باشد و خواه اعتقاد مبتدا باشد. عَانٍ (به عين بى نقطه) به صيغه اسم فاعل معتلّ اللام باب «نَصَرَ» است. العانِي اسير. باء براى آلت است. الْأَغْباش (به فتح همزه و سكون غين بانقطه): تاريكى هاى آخر شب؛ و اين جا عبارت است از شبهات مُوَسْوِسِه. فِتنه به معنى اختلاف است. اضافه أَغْبَاش به فتنه به اعتبار اين است كه أغباش، باعث اختلاف است و آنها مانند غُل هاست كه شيطان بر گردن آن مرد گذاشته و او را اسير خود كرده. لَمْ يَغْنَ (به سكون غين بانقطه و فتح نون) نفى مضارع غايب معلوم معتلّ اللام يائىِ باب «عَلِمَ» است. الغنى (به فتح غين و نون و الف مقصوره): اقامت در جايى.