شرح: بَدْء (به فتح باء يك نقطه و سكون دال بى نقطه و همزه) به معنى باعث است. الْفِتَن (به كسر فاء و فتح تاء، جمع «فِتْنة»): اختلاف ها ميان مردمان؛ و مراد اين جا، اختلاف اهل اجتهادِ ظنى است در افتاء و قضا در مسائل حلال و حرام. و هر يك از گمراهى و گمراه كردن و كفر و آزمود را نيز فتنه مى نامند. الأهْواء (جمع هَوى، به فتح هاء و تخفيف واو و الف مقصوره): خواهش هاى نفس. تُتَّبَعُ به صيغه مضارع غايب مجهول باب افتعال است و مراد به اَهواى مُتَّبَعه، اتّباع اَهوا است و أحكامٌ تُبْتَدَعُ از قبيل عطف تفسير است و مراد، ابتداعِ احكام است، به معنى حكم كردن از روى اعتقادِ مبتدا، بدون استناد سوى قرينه و نه سوى اصلى كه مَقيسٌ عليه باشد. يُخَالَف به صيغه مضارع غايب مجهولِ باب مفاعله است؛ و اين كلام، اشارت است به آيت سوره نحل: «وَ لَا تَقُولُواْ لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَـذَا حَلَـلٌ وَ هَـذَا حَرَامٌ لِّتَفْتَرُواْ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ» [1] و مذكور شد در شرح فقره سومِ حديث پنجمِ باب هفدهم كه «بَابُ النَّوَادِر» است. التَّوَلّي (مصدر باب تفعُّل): كسى را ولىّ خود كردن، به معنى كارسازِ خود كردن، مثل تقليد آن كس در احكام او، نظير: «اللَّهُ وَلِىُّ الَّذِينَ ءَامَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّـلُمَـتِ إِلَى النُّورِ وَ الَّذِينَ كَفَرُواْ أَوْلِيَآؤُهُمُ الطَّـغُوتُ يُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّـلُمَـتِ» . [2]