{0 اى كه زوّار ملائك را جنابت ، مقصد است وى كه مجموع خلايق را ، ضميرت ، پيشواست 0} {0 نعل شب رنگ تو گوشِ عرشيان را گوشوار خاك نعلين تو ، چشم روشنان را توتياست 0} {0 صفحه تيغ زبانت ، عارى از عيب و خلاف روى مرآت ضميرت ، صافى از رنگ و رياست 0} {0 تابى از نور جبينت ، شمع تابان صباح تارى از زلف سياهت ، خطّ مُشكين مَساست 0} {0 ناسزايى كاتش قهر تو در وى شعله زد تا قيامت، هيمه دوزخ شد و اينش سزاست 0} {0 بهره ، جز آتش چه يابد هر كه بُرّد سر به تيغ خاصه شمعى را كه او چشم و چراغ انبياست ؟ 0} {0 هر سگى كز روبهى با شير يزدان ، پنجه زد گر خودْ او آهوى تاتار است ، در اصلش خطاست 0} {0 تا نهان شد آفتاب طلعتت در زير ميغ هر سحر ، پيراهن شب در برِ گيتى قباست 0} {0 در حقِ باب شما آمد «علىٌّ بابُها» هر كجا فصلى در اين باب است ، در بابِ شماست 0} {0 تا صبا از خاك پاكِ عنبرينت بوى بُرد عاشق او شد به صد دل ، زين سبب ، نامش صباست 0} {0 هر كس از باطن به جايى التماسى مى كند زان ميان ، ما را جناب آل حيدر ، التجاست 0}