و حافظ رجب بُرْسى حِلّى . شعر اين دوره ، بجز رثاى شهيدان و بازگو كردن مصيبت هاى كربلا ، داراى اين ويژگى هاست :

1. تحوّل در ناسزاگويى به بنى اميّه و بنى عبّاس

با تحوّلاتى كه در دوره پيشين از آنها ياد شد، ادبيات انتقام جويى از عاملان و قاتلان امام حسين عليه السلام ، اندك اندك به سمت قيام امام مهدى عليه السلام و گرفتن انتقام خون شهيدان كربلا توسّط ايشان يا انتقام اُخروى، تغيير يافت. چنان كه ناسزاگويى بر عاملان و قاتلان امام عليه السلام نيز به عقوبت خواهى اُخروى براى آنان ، تنزّل يافت . حافظ رجب بُرسى (743 ـ 813 ق) ، سروده است : 0 اندوه ها را جز نسيمى برطرف نمى كند؛ نسيمى كه با آن، مردگان زنده مى شوند؛ 0 0 نسيمى نبوى و علوى و مهدوى كه با تنفّسش بيمارِ آسيب ديده، شفا مى يابد. [1] 0 ابن عَرَندَس (م 840 ق) نيز مى گويد: 0 براى انتقام گيرى[اش] جز رهبرى كه عدالتش شكست دين را جبران كند، نيست. 0 0 ملائكه از هر سو او را احاطه مى كنند 0 0 و اقبال و عزّت و پيروزى، پيش روى اوست. [2] 0