2 . عموميت يافتن شعر عاشورايى در ميان اهل سنّت

در اين دوره ، شاعرانى از اهل سنّت ، همكيشان خود را در مصيبت عاشورا ، شريك مى دانند. قاضى سيّد هبة اللّه بن جعفر سناء المُلك ، معروف به ابن سناء المُلك (550 ـ 608ق) ، چنين سروده است : 0 در روز عاشورا آن را به نظم كشيدم از سر اندوه و غم؛ 0 0 روزى كه سرخوردگى [و اندوهِ] كشندگانِ او همانند سرخوردگى و اندوه من است؛ 0 0 روزى كه در آن و به خاطر او هر شيعه و سنّى، غمگين است. [1] 0 و ابن ابى الحديد معتزلى (586 ـ 655ق) ، سروده است : 0 براى كشته شدن خاندان محمّد در كربلا، گريستم تا جايى كه يكايك اعضايم اشك ريخت. 0 0 به خدا سوگند، حسين و بدن او را كه در زير نيزه ها برهنه افتاده بود، از ياد نمى برم. [2] 0

3. اميد به ثواب و پاداش اُخروى در سرودن شعر عاشورايى

انگيزه ثواب بردن و كسب پاداش اُخروى براى سرودن شعر عاشورايى ، در