«وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ».[1]

و چون بيمار شوم، او (خداوند) شفايم مى‌دهد.

اين سخن، بدين معناست كه طبابت، كار خداوند متعال است و طبيب واقعى اوست.[2] خداوند است كه خواصّ درمانى را در داروها نهاد و در نظام آفرينش، براى هر دردى دارويى آفريد[3] و به انسان، استعداد شناخت دردها و داروها و چگونگى درمان آنها را عنايت كرد و بدين‌سان، او را مظهر نام‌هاى «طبيب» و «شافى» خود، قرار داد، چنان كه پيامبران الهى نيز (براى درمان بيمارى‌هاى جان) مَظهر اين نام‌هاى مقدّس هستند. امام على عليه السلام، در توصيف پيامبر خدا مى‌فرمايد:

طَبيبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ، قَد أحكَمَ مَراهِمَهُ، و أحمى مَواسِمَهُ، يَضَعُ ذلِكَ حَيثُ الحاجَةُ إلَيهِ، مِن قُلوبٍ عُميٍ، و آذانٍ صُمٍّ، و ألسِنَةٍ بُكمٍ. مُتَتَبِّعٌ بِدَوائِهِ مَواضِعَ الغَفلَةِ، و مَواطِنَ الحَيرَةِ[4]

طبيبى بود كه طبابت را بر بالين بيماران مى‌بُرد، مرهم را درست بر جايى كه بايد، مى‌نهاد و آنجا كه بايسته بود، داغ مى‌نشاند. او اين همه را بدان جا مى‌رساند كه نيازمندش بود: دل‌هاى بى‌فروغ، گوش‌هاى ناشنوا و زبان‌هاى ناگويا. با درمان خويش، منزلگاه‌هاى بى‌خبرى و جايگاه‌هاى سرگشتگى انسان را مى‌جست.

بنا بر اين، از نگاه اسلام، طبيب و دارو خواه براى روح (جان/ روان)، و خواه براى تن (بدن/ جسم)، تنها نقش يك واسطه را در نظام حكيمانه آفرينش ايفا مى‌كنند و درمان كننده، فقط خداوند متعال است.

[1] شعرا، آيه 80.

[2] ر. ك: ج 1، ص 53( پزشكى از ديدگاه اسلام/ شفا از خداوند است).

[3] ر. ك: ج 1، ص 47( پزشكى از ديدگاه اسلام/ هر دردى را درمانى است).

[4] نهج البلاغة: خطبه 108، عيون الحكم و المواعظ: ص 319 ح 5564.