1 جايگاه طب در قوانين اسلام‌

فلسفه احكام و قوانين اسلامى، تكامل مادّى و معنوى جامعه انسانى است. از نگاه اسلام، بزرگ‌ترين نعمت الهى، سلامت جسم و بزرگ‌تر از آن، سلامت جان است. همچنين، خطرناك‌ترين بلاها، بيمارى جسم و خطرناك‌تر از آن، بيمارى جان است. متن سخن امام على عليه السلام در اين باره چنين است:

إنَّ مِنَ البَلاءِ الفاقَةَ، و أشَدُّ مِن ذلِكَ مَرَضُ البَدَنِ، و أشَدُّ مِن ذلِكَ مَرَضُ القَلبِ، و إنَّ مِنَ النِّعَمِ سِعَةَ المالِ، و أفضَلُ مِن ذلِكَ صِحَّةُ البَدَنِ، و أفضَلُ مِن ذلِكَ تَقوَى القُلوبِ.[1]

يكى از گرف تارى‌ها تنگ‌دستى است. سخت‌تر از آن، ناتن‌درستى است و سخت‌تر از آن هم بيمارى دل؛ و يكى از نعمت‌ها توانمندى مالى است و برتر از آن، تندرستى است و بهتر از آن نيز تقواى دل‌ها.

مسئله اين است كه اگر بيمارى، خطرناك‌ترين بلا و سلامت، بزرگ‌ترين نعمت است، اسلام كه تكامل و سعادت انسان را هدف خود قرار داده، براى مبارزه با بيمارى‌ها و تأمين سلامت جامعه چه برنامه‌اى دارد؟ و به ديگر سخن، طب در احكام و قوانين اسلامى چه جايگاهى دارد؟

[1] الأمالى، طوسى، ص 146، ح 240، تحف العقول، ص 203، بحار الأنوار، ج 70، ص 51، ح 8.