مفسّران قرن هشتم

مفسّران قرن هشتم

(مفسّران شيعه و اهل‌سنّت در قرن هشتم هجرى قمرى)

عدّه‌اى از مفسّران شيعه در قرن هشتم عبارتند از:

1. علاّمه قطب‌الدين محمود بن مسعود شيرازي، صاحب تفسير فتح‌المنّان فى تفسير‌القرآن، از دانشمندان اواخر قرن هفتم و اوايل قرن هشتم (م 710 ق) که با خواجه نصيرالدين طوسى در تأسيس رصدخانه مراغه همکارى کرد؛

2. خواجه رشيدالدين فضل الله همدانى (م 718 ق) از شاگردان ابن‌طاووس که در رياضيّات، فلسفه و علوم طبيعى مهارت داشت و کتاب وى مفتاح‌التفاسير نام دارد؛

3. ابوسليمان فخرالدين داوود بن ابى‌الفضل محمد بناکتى (م 731 ق) مؤلف تفسير بناکتي؛

4. ملاّ عبدالرزاق کاشانى (م 735 ق) از اعلام قرن هشتم هجرى و صاحب تفسير تأويل الآيات؛

5. شيخ کمال‌الدين عبدالرحمان (م 793 ق) فرزند محمد حلّى و صاحب مختصر تفسير على بن ابراهيم قمي؛

6. محمد بن محمد رازى معروف به قطب الدين رازى (م 766 ق) از علماى اماميه و صاحب تفسير بحرالأصداف؛

7. شيخ رکن‌الدين ابوالمکارم احمد (م 736 ق) از اقطاب صوفيه، معروف به علاءالدوله سمنانى و صاحب تفسير مدارج‌السالکين؛

8. يحيى بن قاسم علوى يمنى (م 753 ق) از اعلام زيديه و صاحب تفسير تحفة‌الأشراف فى شرح غوامض الکشّاف.

از مفسّران اهل‌سنّت در قرن هشتم نيز مى‌توان به احمد بن محمود نسفى (710 ق) صاحب تفسير مدارک التنزيل، حسن بن محمد بن حسين قمى معروف به «نظام اعرج» (زنده تا سال 730 ق) صاحب تفسير غرائب‌القرآن و رغائب الفرقان، و احمد بن عبدالحليم بن تيميه صاحب التفسيرالکبير اشاره کرد.

نيز ر.ک: تفاسير قرن هشتم قمرى.