فصل دهم

عدل الهى و كيفرهاى اخروى

آخرين پرسش كه در مورد عدل الهى مطرح است مسأله جزا و كيفرهاى اخروى است و پرسش به نحو ياد شده در زير مطرح مى شود.

انگيزه از كيفر يا تشفى خاطر است يا عبرت گيرى ديگران و جايگاه هر دو زندگى دنيوى است، و در سراى ديگر هيچ يك از دو ملاك وجود ندارد .

توضيح اينكه: انتقام از قاتل در زندگى دنيوى جنبه تشفى دارد چنانكه مى فرمايد:

(...وَمَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً فَلا يُسْرِفْ فِى الْقَتْلِ إِنَّهُ كانَ مَنْصُوراً) .[1]

«هركس كه بى گناه كشته شود براى ولى او حقّ قصاص قرار داديم امّا در قتل اسراف نكند چرا كه او مورد حمايت است».

درباره عبرت گيرى ديگران از كيفر مجرمان چنين مى فرمايد:

(اَلزّانِيَةُ وَالزّانِى فَاجْلِدُوا كُلَّ واحِد مِنْهُما مِائَة جَلْدَة وَلا تَأْخُذْكُمْ بِهِما رَأْفَةٌ فِى دِينِ اللّهِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْيَومِ الآخِر وَليَشْهَد عَذابَهُما طائِفَةٌ مِنَ الْمُؤْمِنينَ) .[2]