و به عبارت ديگر دو نمونه گذشته، مربوط به كفر اعتقادى بود. لكن نمونه اى كه هم اكنون درباره آن بحث خواهيم كرد، كفر عملى است. قرآن كريم در اين باره مى فرمايد:

(...وَمَنْ يَكْفُرْ بِالإِيمانِ فَقَدْحَبِطَ عَمَلُهُ وَهُوَ فِى الآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرينَ) .[1]

«هركس به ايمان كفر ورزد، عملش باطل گرديده، و در سراى آخرت از زيانكاران خواهد بود».

براى روشن شدن مفاد آيه، دو مطلب را يادآور مى شويم:

1. كفر در لغت به معنى پرده و حجاب است كه چيزى را مى پوشاند.

2. متعلق كفر در آيه، لفظ «ايمان» است نه الفاظى چون «اللّه»، «الاخرة»، «الرسول» ونظاير آن كه در آيات ديگر، كفر به آنها تعلق گرفته است.

3. تحقق معنى «كفر» (پرده، حجاب) در موردى مشروط به اين است كه متعلق آن ثابت وپابرجا باشد، آنگاه كفر به صورت پرده و حجابى روى آن را بپوشاند.

اينك با توجه به مطالب ياد شده، مى توان به مفاد ظاهرى آيه به روشنى دست يافت. آيه درباره كسانى سخن مى گويد كه از نظر اعتقاد، به خدا ووحى الهى ايمان دارند واين اعتقاد به عنوان يك واقعيت ثابت و پا برجا در وجود آنان تحقق دارد، ولى پرده كفر روى آن را پوشانيده است. و چون حائل و مانعى از بروز آثار عملى آن جلوگيرى مى كند، بدون شك تحقق معنى كفر به گونه اى كه بيان گرديد، در صورتى است كه انسانِ مؤمن به خدا ووحى، بهطور مستمر ومداوم، از عمل به مقتضاى ايمان خوددارى نمايد. امّا اگر