نام کتاب : منشور جاويد نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 8 صفحه : 524
صرفاً به صورت لغزش، در برخى موارد مرتكب گناه گردد، هر چند عنوان «فسق» در مورد او تحقق مى يابد، ولى عنوان «كفر» تحقق نخواهد يافت.
آنچه مى تواند گواه روشنى بر مطلب فوق بشمار آيد، مطالبى است كه در آغاز آيه مطرح گرديده است. و حاصل آن، اين كه خوردن غذاى اهل كتاب بر مسلمانان جايز بوده و آنان مى توانند با زنان پاكدامن آنان پيوند زناشويى برقرار سازند. آنگاه در پايان، سخن از كفر ورزيدن به ايمان به ميان آورده، و آن را عامل حبط اعمال آنان دانسته است.[1]
با توجه به مطالب مطرح شده در صدر آيه، جمله اخير (وَمَنْ يَكْفُرْ بِالإِيمانِ) در حقيقت هشدارى است به مسلمانان كه مبادا از اين آزادى كه از جانب خداوند به آنان داده شده (تا بتوانند با اهل كتاب نوعى معاشرت و آميزش داشته باشند و زندگى بر آنان دشوار نباشد و در عين حال با پيوند خويشى با اهل كتاب، تعاليم اسلام را در ميان آنان ترويج نمايند) سوء استفاده كنند. ومبادا گذشته بر اين پيوند ظاهرى، به آنان از صميم قلب ابراز علاقه نمايند و يا آن كه گرفتار مكر و فريب شيطانى آنان گرديده، از عمل به تعاليم اسلام خوددارى كنند (به ايمان خود كفر ورزند) كه در اين صورت، اعمال آنان باطل گرديده و در سراى ديگر، از سعى وتلاش خود بهره اى نخواهند داشت.[2]
6. نفاق و دورويى
نفاق و دو رويى، از جمله عوامل «احباط» از نظر قرآن كريم است. هرگاه افرادى روى يك سلسله ملاحظات دنيوى، به ظاهر، خود را مؤمن به خدا و قوانين اسلام معرفى كنند، ولى در واقع معتقد به آن نبوده و نسبت به آن انكار قلبى ورزند اعمال نيكى كه احياناً انجام مى دهند، حبط وباطل گرديده، به هنگام حساب و پاداش در رستاخيز كمترين نتيجه اى براى آنان نخواهد داشت.
قرآن كريم در سوره احزاب [3] چهره منافقان را افشا نموده، عذرتراشى وبهانه جويى هاى واهى آنان را به هنگام پيكار با دشمنان يادآور مى شود. همچنين از كارشكنى گروهى از آنان گزارش مى دهد كه نه تنها خود به جنگ نمى رفتند، بلكه از رفتن ديگران نيز با تبليغات سوء و تحريكات خود جلوگيرى مى كردند در پايان اين آيات مى فرمايد: