بت هايى كه شعور ندارند ومالك چيزى نمى شوند.

و به عبارت روشن تر آن كس مالك شفاعت مى شود كه از عقل و درك و امكان مالكيت چيزى برخوردار باشد تا در پرتو عقل و شعور درخواست را از گنهكار بگيرد و به مقام بالاتر برساند، و نيز بتواند حقّ شفاعت را مالك گردد، و از اين حق استفاده كند، و بت هاى مورد پرستش آنان، فاقد هر دو شرطند چنان كه مى فرمايد:

(...قُلْ أَوَ لَوْكانُوا لا يَمْلِكُونَ شَيْئاً وَلا يَعْقِلُونَ* قُلْ للّهِ الشَّفاعَةُ جَميعاً).

آيه هرگز ناظر به شفاعت هاى صحيح نيست، كه شفيع از نظر عقل و كمال در درجه بسيار بالا است و قدرت بر تملك اين حق را با اذن پروردگار دارد.

استدلال كننده تنها يك جمله از آيه را مى نگرد ولى از صدر و آغاز آيه كاملاً غفلت مىورزد و با توجه به صدر آيه، بى پايگى استدلال كاملاً روشن مى گردد.

4. آيا درخواست شفاعت از مرده لغو است؟

استدلال ديگر آنان اين است كه درخواست شفاعت از اولياى الهى در اين جهان، درخواست حاجت از مرده است كه فاقد حس شنوايى است و آيات و احاديثى كه در آغاز اين بخش با آنها بر صحت طلب شفاعت از اولياى الهى استدلال شد، همگى مربوط به حال حيات آنها است ولى بحث ما فعلاً درباره درخواست شفاعت از صالحان امت است كه چهره در نقاب خاك كشيده اند آيا با اين وضع صحيح است كه ما در برابر قبر آنان بايستيم و بگوييم