كه اى پيامبر گرامى! درباره من شفاعت بنما.

پاسخ

اين گروه پيوسته در تخطئه ديگر فرقه هاى اسلامى از در شك وارد مى شوند و به نام طرفدارى از توحيد، در صدد تكفير ديگران بر مى آيند امّا در اين استدلال چهره گفتار را دگرگون كرده، و موضوع لغو بودن توجه به اوليا را پيش كشيده اند ولى آنان از يك نكته غافلند كه اولياى الهى به بركت دلايل نقلى و عقلى حى و زنده اند.

اين انتقاد، حاكى از آن است كه انتقاد كننده از وضع روح انسان و تجرد و بقاى آن پس از انتقال از جسدها آگاه نبوده و مرگ را فناى محض و نابودى شخص تصور كرده است در حالى كه دلايل عقلى ونقلى، بر خلاف آن گواهى مى دهند.

اوّلاً: دلايل تجرد نفس از ماده پس از جدايى از بدن، و بى نيازى آن از جسد مادى ايجاب مى كند كه روح انسانى پس از مرگ نيز باقى بوده و از حيات و ادراك خاصى برخوردار باشد و فلاسفه بزرگ اسلام با دلايل دهگانه اى بقاى روح و برترى آن از ماده را ثابت نموده و براى هيچ فرد منصفى ، جاى ترديد باقى نگذارده اند.

ثانياً: آيات قرآن بر ادامه حيات پس از مرگ گواهى مى دهند مانند آيه هاى:

1. (وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِى سَبِيلِ اللّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ) .[1]