دارند، بر اثر دعايى كه درباره گنهكاران انجام مى دهند، خداوند مهربان لطف و مهر گسترده خود را شامل حال افراد گنهكار نموده، و آنان را مى بخشد، و درخواست دعا از برادر مؤمن تا چه رسد به نبى گرامى امرى است مستحسن و احدى از علماى اسلام اعم از وهابى و غيره در صحت آن ترديدى نكرده است.

البته نمى توان گفت كه:حقيقت شفاعت در تمام مواقف محشر، همان دعاى به درگاه الهى است امّا مى توان گفت كه يكى از معانى روشن آن همان دعا است و كسانى كه مى گويند:

«يا وجيهاً عند اللّه اشفع لنا عند اللّه».

«اى كسى كه در پيشگاه خدا جاه و مقامى دارى در نزد خدا درباره ما شفاعت كن».

همين معنى را قصد مى كنند.

نظام الدين نيشابورى در تفسير آيه:

(مَنْ يَشْفَعُ شَفاعَةً حَسَنَةً يَكُنْ لَهُ نَصِيبٌ مِنْها...) .[1]

از مقاتل نقل مى كند كه حقيقت شفاعت همان دعا كردن براى مسلمانان است و از پيامبر (صلى الله عليه وآله)نقل شده است كه هر كس پشت سر برادر مسلمان خود دعا كند مستجاب مى شود و فرشته اى مى گويد براى تو نيز مانند آن خواهد بود.

ابن تيميه از جمله افرادى است كه درخواست دعا از شخص زنده را صحيح مى داند بنابراين درخواست شفاعت اختصاص به پيامبر و اوليا ندارد بلكه مى توان از هر مؤمنى كه در پيشگاه خدا ارج و ارزشى داشته باشد، چنين درخواستى را نمود.

فخر رازى از جمله كسانى است كه شفاعت را به دعا ونيايش به درگاه