سال 1207 ويا 1206 اتفاق افتاد، تا سال 1340 هجرى قمرى اين افكار، گام از بيابانهاى نجد فراتر ننهاد.

ولى پس از تسلط خاندان سعود بر مدينه و مكه، كه از روز نخست حامى اين مكتب بودند، كم كم اين نوع طرز تفكر در پرتو قدرت نظامى در حرمين، و ديگر نقاط عربستان شايع گرديد، وبا نشر كتاب و گنجانيدن عقايد وهابى گرى در فرهنگ عربستان كم كم نضج و نمو كرد، و به خارج نيز سرايت نمود، در اين ميان گروهى از نويسندگان مصرى به عللى، به ترويج اين مكتب پرداخته و رسماً در جرايد و مطبوعات مصر از آن دفاع كردند، و كم كم مطالب آنان از طريق مطبوعات مصر كه از نظر فرهنگ ووسايل طبع و نشر، قوى تر و نيرومندتر است، به ديگر كشورهاى اسلامى كشيده شد، و طبعاً در اين ميان، كشور ايران نيز از ماجرا مصون نماند، و برخى را تحت تأثير خود قرار داد. و آنچه را كه استاد ازل دستور گفتن آن را داده بود آنان نيز همان را گفتند و همه را كپيه كرده و نسخه مطابق اصل، تحويل دادند.

از اين نظر نگارنده برخود فريضه ديد كه در ضمن بحث از شفاعت به نقطه اختلاف گروه وهابى با ديگر فرق اسلامى در اين مسأله اشاره كند، و آن را از ديد علمى با كمال بى طرفى مورد بررسى قرار دهد.

يكى از نقاط اختلاف وهابيها با ديگر فرقه هاى اسلامى اين است كه آنان با اين كه بسان ديگر مسلمانان شفاعت را به عنوان يك اصل اسلامى پذيرفته اند، و مى گويند كه روز قيامت شافعان درباره گنهكاران امت شفاعت خواهند كرد، و پيامبر اكرم در اين قسمت سهم بزرگترى را دارد، در عين حال مى گويند: هرگز حق نداريم در اين جهان از آنان طلب شفاعت كنيم و در اين موضوع به اندازه اى تند رفته اند كه عفت قلم مانع از نقل سخنان آنان است، لذا خلاصه گفتار آنان از نظرتان مى گذرد.