آيات متعددى، مردم را به آن دعوت كرده است، آنجا كه همه جامعه با ايمان را كه گاهى بر اثر طغيان غرايز، دچار گناه مى شوند، با آيه زير، به توبه دعوت مى كند و مى فرمايد:

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً...) .[1]

«اى گروه با ايمان به سوى خدا بازگرديد و راه توبه اى كه در آن، بازگشتى به سوى گناه نباشد پيش گيريد».

آيا وجدان شما اجازه مى دهد كه نظر خردمندان جهان و قرآن مجيد را كه مسأله توبه را در لابلاى قوانين كيفرى وجزايى خود قرار داده اند، تخطئه كرده و تصور كنيم كه چنين نويدهايى مايه جرأت گنهكاران مى گردد؟!

البته شفاعت به آن معناى غلط، كه در ذهن گروهى از دور افتادگان از حقايق اسلامى نقش بسته و معتقدند كه تحت پوشش شفاعت مى توان هر نوع كار زشت و ناروا را انجام داد، مايه جرأت وبدبختى افراد گهنكار مى باشد، ولى شفاعت به معنى صحيح و اين كه گروهى از گنهكاران كه از نظر گناه و كيفر در شرايط خاصى قرار دارند به خاطر پيوندهاى معنوى كه با خدا و به خاطر ارتباط ايمانى كه با اولياى او دارند، مورد شفاعت شفيعان روز رستاخيز قرار مى گيرند، هرگز موجب تشويق گناه و دعوت به تجرى نمى شود. بلكه وسيله تربيت و مايه بازگشت افراد گنهكار، از نيمه راه بشمار مى رود.

هرگز نبايد از نتايج درخشان و سودمند مسأله رجا و اميد، غفلت ورزيد، زيرا هرگاه كسى تصور كند كه هيچ روزنه اميدى به روى او باز نيست، هرگز از آن راهى كه در پيش گرفته باز نمى گردد، امّا اگر بداند كه هنوز عواملى در كار است كه در شرايط خاصى مى توانند به داد او برسند، و او را نجات دهند، در اين صورت برنامه تجرى و گناه را متوقف ساخته و به فكر بازگشت به