تفسير موضوعى آيات

عدل الهى در تكوين و تشريع، جلوه هايى دارد، جلوه اى در آفرينش جهان، جلوه ديگرى در تقنين و تشريع قوانين، اينك در باره هر يك به صورت موجز به بحث و گفتگو مى پردازيم:

1. جلوه عدل تكوينى، در آفرينش آسمانها

مقصود از «تكوين» آفرينش جهان اعم از فلكى و طبيعى است، آيات قرآن حاكى است كه جهان بر اساس سنجش خاص آفريده شده است چنانكه مى فرمايد:

(وَالسَّماءَ رَفَعَها وَوَضَعَ المِيزانَ) .[1]

«آسمان را برافراشت و ميزان و قانون (در آن ) گذاشت».

وجود تعادل در جهان بالا و در وجود گياهان و جانداران از مظاهر عدل الهى در تكوين است.

آياتى بيانگر بيان تعادل در خلقت است بيش از آن است كه اين جا مطرح شوند و ما تنها به تشريح يك آيه مى پردازيم كه در چند مرحله، پرده از «عدل تكوينى» بر مى دارد آنجا كه مى فرمايد:

(خَلَقَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَد تَرَوْنَها وَأَلْقى فِى الأَرْضِ رَواسِىَ أَنْ تَميدَ بِكُمْ وَبَثَّ فِيها مِنْ كُلِّ دابَّة وَأَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَنْبَتْنا فِيها مِنْ كُلِّ زَوج كَريم) .

(«او) آسمانها را بدون ستونى كه آن را ببينيد آفريد، و در زمين كوه هايى افكند، تا