قطعاً مورد شفاعت نيز بايد داراى چنين شرطى باشد. دقت در اين آيات ما را به نكات زير رهبرى مى كند:

1. گروهى كه در روز رستاخيز به طور قطع و يقين تحت شرايطى شفاعت خواهند نمود در اين آيات از نام و نشان آنان گفتگويى به ميان نيامده است.

2. يكى از شرايط نفوذ شفاعت، اذن الهى است چنان كه لفظ (إِلاّبِإِذْنِهِ) و مانند آن بر اين گواهى مى دهند.

3. به يگانگى خدا گواهى دهد چنان كه از جمله (إِلاّ مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ) برمى آيد.[1]

4. درخواست شفاعت آميخته به سخنى كه خشم خدا را برمى انگيزد نباشد چنان كه مى فرمايد:(وَرَضِىَ لَهُ قَولاً) و شايد مقصود اين است كه درباره افرادى درخواست شفاعت نكند كه هرگز شايستگى شفاعت را ندارند.

5. پيمان شفاعت با خداوند داشته باشند چنان كه جمله (إِلاّمَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً)اين حقيقت را مى رساند.

سؤال

در اينجا اين سؤال پيش مى آيد كه آيا مضمون اين آيات كه براى گروهى در روز رستاخيز تحت شرايطى حق شفاعت قائل شده است با آيات گروه پيش كه شفاعت را حق مختص خدا مى داند، منافات و تضادى ندارند؟!