رستاخيز نفى مى كند، بلافاصله در آيه بعدى كه معروف به «آية الكرسى» است به وجود شفيعانى تصريح مى كند كه به اذن خداوند درباره گروهى شفاعت خواهند نمود چنان كه مى فرمايد:

(...مَنْ ذَا الَّذِى يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاّ بِإِذْنِِهِ...) .[1]

«كى است كه پيش او شفاعت كند جز به اذن او؟».

با وجود چنين قرينه پيوسته به آيه، و با وجود قراين فراوانى كه در آيات ديگر وجود دارد، بايد گفت مفاد آيه غير آن باشد كه در وهله اول به نظر مى رسد، يعنى مقصود نفى شفاعت هاى باطل است نه مطلق شفاعت.

ثانياً: گواه بر اين كه مقصود نفى مطلق شفاعت نيست بلكه هدف نفى قسمتى از شفاعت (شفاعت باطل) است همان جمله (وَلا خُلّة)(دوستى نيست) مى باشد.

زيرا ظاهر اين جمله اين است كه پيوند دوستى همه افراد در روز رستاخيز از هم گسسته مى شود، در صورتى كه از آيه ديگر استفاده مى شود كه تنها پيوند دوستى افراد كافر از هم گسسته مى گردد، امّا پيوند دوستى افراد پرهيزكار به شكلى كه در دنيا بوده باقى مى ماند چنان كه مى فرمايد:

(اَلاَخِلاّءُ يَومَئِذ بَعْضُهُمْ لِبَعْض عَدُوٌّ إِلاّ الْمُتَّقينَ) .[2]

«دوستان در روز بازپسين دشمنان يكديگرند، مگر افراد پرهيزكار (كه پيوند دوستى آنان باقى مى ماند)».

هر چند ظاهر استثنا (إِلاّ المُتَّقين) اين است كه پرهيزكاران دشمن يكديگر نيستند، ولى پس از دقت استفاده مى شود كه نه تنها دشمن يكديگر