1. تقسيم بندى آيات مربوط به شفاعت

گروه نخست

دسته اى از آيات، شفاعت را به طو رمطلق نفى مى كند وآن يك آيه بيش نيست آنجا كه مى فرمايد:

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِمّا رَزَقْناكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِىَ يَوْمٌ لا بَيْعٌ فِيهِ وَ لا خُلَّةٌ وَلا شَفاعَةٌ وَالكافِرُونَ هُمُ الظّالِمُونَ) .[1]

«اى افراد با ايمان از آنچه ما روزى شما كرديم، انفاق كنيد، پيش از آن كه روزى فرا رسد كه در آن داد و ستد و پيوند دوستى و شفاعت وجود ندارد، و افراد كافر ستمگرانند».

جمله (وَلا شَفاعَةٌ) مستمسكى است براى كسانى كه مى خواهند «شفاعت» را ساخته و پرداخته افكار كاهنان بدانند، ولى با توجه به نكات زير مفاد آيه روشن مى گردد.

اوّلاً: توجه به يك آيه و چشم پوشى از آيات ديگر، نمى تواند مبناى صحيحى براى تفسير قرآن باشد، زيرا همان طور كه گفته شد مجموع آيات يك موضوع در قرآن، هدف واحدى را تعقيب مى كنند و تا مجموع آيات در نظر گرفته نشود هرگز نمى توان مقصود نهايى قرآن را تعيين نمود.

مثلاً در همين مورد كه قرآن به حسب ظاهر وجود شفاعت را در روز