رِسالَتَهُ وَاللّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النّاسِ...).[1]

«اى پيامبر آنچه از پروردگارت بر تو فرود آمده، برسان، و اگر نرسانى رسالت خداى را به جاى نياوردى و خداوند تو را از گزند مردم حفظ مى كند».

دقت در مضمون جمله (فَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالتَه) از اهميت موضوع حكايت مى كند، و مى رساند كه پيامبر به وسيله اين آيه، مأمور به ابلاغ پيامى از طرف خدا بود كه اگر العياذ باللّه انجام نمى داد گويا رسالت خود را انجام نداده است.

طبعاً چنين موضوعى بايد در عداد «توحيد» و «رسالت پيامبر» و «خاتميت او» و امثال آنها قرار گيرد كه اگر ابلاغى صورت نگيرد تو گويى در اين مدت كارى صورت نپذيرفته است.

همچنان كه از جمله (وَاللّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النّاس) استفاده مى شود كه پيامبر در طريق انجام اين مأموريت احتمال مى داد از جانب مردم آسيبى به او برسد يا او را در اين انتصاب به گرايشهاى قومى متهم كنند، از اين جهت خدا براى تقويت اراده او نويد مى دهد كه: (وَاللّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النّاس) .

اكنون بايد ديد اين موضوع با اهميت كه اين همه تأكيد و نويد درباره آن وارد شده است چيست؟!

مفسران اهل سنت احتمالاتى درباره نزول اين آيه داده اند كه برخى را يادآور مى شويم:

1. مربوط به حكم رجم و سنگسار كردن زنان و مردان بدكار.

2. ازدواج با همسر پسر خوانده خود زيد.

3. ابلاغ به همسران خود كه اگر دنيا را مى خواهند آماده طلاق مى باشند.